Emoties opwekken met muziek: het is een vak apart. De één probeert het met herkenbare teksten, de ander pakt een floor tom erbij en hoopt dat met het gerommel iets van opwinding wordt opgewekt. Daar blijft het Texaanse Explosions In The Sky godzijdank ver van weg. In plaats daarvan zet het vijftal gierende gitaren in die zich moeiteloos een weg banen naar je hippocampus - daar waar je herinneringen worden opgeslagen - en zet die vervolgens wagenwijd open. De onverbiddelijke noise-erupties van de postrockers grijpen je bij de enkels als een ware onderstroom en laten niemand onberoerd. Naar lucht snakken kan op uitgekiende momenten, zoals bij hoogtepunt 'Only Moment We Were Alone' waarbij tranen van geluk niet uitblijven en iedereen die elkaar al stevig vastpakt dat nóg harder doet. Dit is genieten met de hoofdletter zachte G.

Geen woord gezongen?
Geen een en dat is helemaal niet nodig. De muziek vertelt een verhaal van grootsheid, van verdriet, van melancholie en van kameraadschap. Hoe die elementen samenkomen? Dat is aan jou.

Sublieme lichtshow trouwens.
Niet te flauw! Gelukkig geen backdrop met letterlijke interpretaties van de nummers, want zoals al gezegd: dat mag jij allemaal helemaal zelf doen. In plaats daarvan veel geel, goed gebruik van spots en feilloos de uitbarstingen aanvullen met blinders en dergelijke. Nog knap lastig met veel natuurlicht in de tent.

Gaat hier iemand vandaag nog overheen komen?
Knappe jongen die dat voor elkaar krijgt.