Voor Johnson is Moon Duo vooral een manier om de luisteraar/festivalbezoeker in een nóg diepere trance te brengen dan hij met Wooden Shjips al doet. Elk nummer is gebaseerd op een repetitieve baslijn, meestal een simpel bluesschema. Laagje voor laagje aan gitaargeweld bouwt hij eroverheen, tot er een muur van noise staat die dan minutenlang doorgaat. Stage Five - dit jaar flink opgeschaald - staat in eerste instantie misschien vooral vol vanwege de wolkbreuk boven Beekse Bergen, maar de ene na de andere festivalganger wordt meegezogen in de trip van Moon Duo. Dat is een langzaam proces. Pas bij de een-na-laatste track ‘In The Sun’ (de langste tot dan toe) heeft Johnson zijn publiek precies waar hij het hebben wil. Dan heeft hij nog maar een paar minuten over om knallend af te sluiten, maar daarmee maakt dan ook echt een complete ontlading zich meester van het publiek. Er ontstaat zelfs een spacende moshpit voor het podium: een beetje om je heen beuken terwijl je met zijn allen in hogere sferen raakt.

Wacht even, een moshpit?
Ja! Het publiek lijkt deze openingsdag wat losser dan voorgaande jaren op BKS.

De hamvraag: is het beter dan Wooden Shjips?
Nee, vooral op plaat blijft Johnson’s eerste band flink wat overtuigender. Maar live is Moon Duo echt een ervaring op zich.

Ah. Dus daarom is-ie met die band op tour?
Oh ja: vergeten te vertellen dat Johnson en toetsenist Sanae Yamada een stel zijn. Af en toe samen op tour is wel zo praktisch in een huwelijk, natuurlijk.