Aangenaam: Héloïse Létissier. De Française die zingt in haar eigen taal en in het Engels, met debuut Chaleur Humaine (2014) onder haar arm. Haar zalen zijn de afgelopen jaren voller en groter geworden en haar plek op het hoofdpodium - voor Beck - is dan ook vanzelfsprekend.

Wat zien we?
Christine komt met louter mannelijke bandleden het podium op. Geen toeval natuurlijk. Dit is iemand die over haar show nadenkt. Zij heeft eerst nog een colbertjasje aan, maar nadat het kledingstuk verdwijnt is ze net als haar collega’s gekleed in wit shirt en grijze broek. De choreografie oogt soms vrij en losjes maar op momenten danst een vijftal strak, dicht opeen en sychroon. Met Christine als vanzelfsprekend middenpunt.

Een vrouwelijke popster: hoeveel stylisten heeft ze in dienst?
Wat een vooroordeel. Het bijzondere van Létissier is dat ze one of the guys is. Er zijn geen uitdagende toneelstukjes met haar knappe mannelijke bandleden, geen zwoele blikken, ze zingt ‘I’m a man now’. Het is juist het naturelle en - komt-ie - authentieke dat haar instant likable maakt. De gunfactor ligt aan haar voeten. Ze heeft een uitgesproken visie zonder dat de show geforceerd oogt.

Is het tijd om het over de muziek hebben?
Het is opvallend hoe subtiel de electro van Christine & The Queens eigenlijk is. Ook bij de hits ‘Christine’ en het Lykke Li-achtige ‘iT’ zoemt het gedoseerd door. Ja, ook als ze ‘French discotheque’ aankondigt en er een discofunkbas klinkt. Christine & The Queens redt het zonder muzikaal machtsvertoon. Pas op tweederde wordt de bas vet aangezet en zet ze ‘Pump Up The Jam’ in. Christine teast sowieso graag met de betere popsongs. ‘Music Sounds Better With You’ van Stardust maar ook ‘Cause I’m A Man’ van Tame Impala. Toch is het haar eigen werk dat de show draagt. En zij zelf dus, rennend over het natte podium, de weergoden bedankend als de regen stopt. Volstrekt eigen dus. David Bowie kijkt vanaf zijn zwarte ster toe en ziet dat ’t goed is.