Hoe dan ook, dat er rijen waren is een ding dat vaststaat. Voor de Spieghel staan mensen tot aan het einde van de Peperstraat te wachten op Catfish & The Bottlemen. Met z'n allen in de rij staan schept een band, maar dat is er eentje die van Frank uit Leipzig niet had gehoeven. Hij staat in de kou met zijn vriendin te wachten tot hij naar binnen mag. Muts over zijn ogen en jas dichtgeritst tot aan zijn kin. Niet zijn eerste keer, verzucht hij. Ook al is Eurosonic pas een paar uurtjes onderweg. 'Bij Jake Isaac in Vera stonden we er ook minstens een half uur. Vreselijk.' Het lijkt ook volgens hem drukker dan vorig jaar. Het verschil zit 'm volgens hem in de programmering. Veel bands die hier en daar getipt zijn zoals bijvoorbeeld Catfish & The Bottlemen staan in een redelijk kleine zaal, waardoor lang niet iedereen die het wil zien kan gaan kijken.

Ook Isabel Baneke is onderweg naar een band, maar waarheen precies weet ze nog niet. 'De rijen zijn absurd. Een beetje zonde om de hele avond buiten te staan in plaats van naar muziek te luisteren. Daar heb ik mijn kaart toch voor gekocht?' Daarom besloot ze haar plan overboord te gooien en de bands te zoeken waar het minder druk was. 'En zo heb ik tot nu toe knettergekke dingen meegemaakt, fantastisch.'

Later op de avond staat Dirk Nussbach te wachten voor Bombay. Voor hem geen enkel probleem. Sterker nog: deel van zijn Eurosonic-strategie. 'Part of the game', grijnst hij. 'Als er een rij staat dan weet je dat je een goede band hebt uitgekozen, en daar wil ik best even voor wachten. Staat er niets dan hoef je er blijkbaar niet te zijn.' Hij haalt zijn schouders op. 'Mooi makkelijk toch? Er moet een reden zijn dat zo veel mensen iets willen zien.' Een medewerker van de Spieghel hoort zijn woorden en klopt hem meewarig op de schouder. 'The show is over man' Dirk haalt zijn schouders op. 'Kan gebeuren. Hoort er ook bij.'