Twenty One Pilots, Pinkpop Brand Bier Stage, zondag 8 juni 2014

Bij het Twenty One Pilots gaat het niet, of in ieder geval in mindere mate, om de muziek. Het duo uit Columbus, Ohio speelt een rare, misschien wel unieke mengelmoes van pop, hiphop, folk, emo-uithalen en zelfs dubstep. En dat gaat allemaal nogal van de hak op de tak, en het komt grotendeels van band. Hoewel drummer Josh Dun zit te drummen alsof zijn leven ervan af hangt, hoor je soms totaal niet wat hij doet, en lijkt hij meer een lopende beat aan te vullen. En het pianospel gaat net zo makkelijk door wanneer frontman Tyler Joseph wegloopt van zijn piano. Het draait vooral om de show. Wat is leuker dan een gimmick? Tien gimmicks. Ze komen op met bivakmutsen, de zanger zingt het eerste nummer grotendeels staand op de piano, bij het tweede nummer wordt er geswitcht van bivakmuts, bij het derde nummer is er een schijnexecutie, en komen de twee muzikanten vervolgens op in skelettenpakken, en dat is nog maar het begin.

Hoewel werkelijk alles meegezongen wordt en met gejuich ontvangen, is de ontlading het grootst bij Holding on to You. Het nummer gaat zoals bijna de hele set alle kanten op. Electro, grootse stadionpop, Eminem-achtige rap, alles binnen een halve minuut. Het voelt alsof de schrijver random elementen bij elkaar heeft gezocht, maar op een of andere manier werkt het. En niet zo'n beetje ook.

Halverwege de show laat Josepph zich letterlijk op handen dragen. Momentje, maar al wel vaker gezien, dus niet heel bijzonder. Dat weten ze zelf ook, en dus wordt enkele momenten later een plankier met daarop een tweede drumstel op het publiek gelegd. Crowdsurfend een drumsolo doen: het voegt muzikaal natuurlijk niks toe, maar is als showelement briljant. Bij het laatste nummer voeren ze de stunt nog wat verder door: beide mannen drummen vanaf het publiek. Dat die trommels niet aangesloten lijken te zijn op microfoons, en het waarschijnlijk playback is interesseert niemand. Spektakel! Sensatie!

De achterwaartse salto's, verkleedpartijen, spectaculaire drumsolo's: alle acrobatiek is duidelijk volledig van te voren bedachten wordt akelig professioneel uitgevoerd. Dat zie je op twee momenten. Allereerst als zanger Tyler Joseph tijdens een rondje highfiven met de voorste rij hard onderuit gaat. Hij lost het op met een koprol, zodat hij geen vaart hoeft te minderen, en mist ondertussen geen noot. Het tweede moment is een detail tijdens Car Radio. De zanger lijkt opeens te bedenken om het nummer halverwege vanuit de lichtmast aan de zijkant van het podium te gaan zingen, en klimt tot aan de nok van de tent. Maar tijdens zijn klim staat er al iemand van de crew beneden klaar om zijn bivakmuts op te vangen, want het is natuurlijk bloedheet zo hoog in de tent.

Er zijn wat twintigplussers, en zelfs een enkele vijftigplusser te ontdekken, maar Twenty One Pilots is een duidelijk een tieneract. Zwetende puberjongens met ontbloot bovenlijf schreeuwen met geheven vuisten de longen uit hun lijf mee, zwijmelende meisjes zijn hun Instagram massaal aan het vullen met foto's van het charmante duo. 

Als je Twenty One Pilots zou beoordelen op de muziek, kwam de band er niet goed af. Een bijeengeraapt zooitje van stijlen, waar totaal willekeurig in geswitcht wordt. Aanstekelijk, maar opgegeven moment slaat het allemaal nergens meer op. Daarnaast lijkt bijna alles ook nog eens van een bandje af te komen. Maar het gaat bij deze Amerikanen helemaal niet om de muziek, en het hoeft allemaal al helemaal nergens op te slaan. Ben je wel eens een circus uitgelopen met de vraag "Hoezo was die gast in dat glimmende pakkie zo aan het slingeren aan die trapeze en wat was die muziek ook slecht?" Natuurlijk niet. Twenty One Pilots veranderde de Brand Bier Tent in een een circustent, met een act die van begin tot einde vermaak bood.