Always Hardkoor, Lowlands Alpha, zaterdag 16 augustus 2014

Always Hardkoor is geen concert volgens de normale regels, maar een grote revue-show die Nederlands meest unieke subcultuur behandelt met liefde en een vette knipoog. Het is een eerbetoon. De akoestische set van caberatiere/zangeres Caroline Borgers zorgt bij een afgeladen Alpha al vanaf het eerste moment kippenvel door 'Wonderfull Days' in te zetten om vervolgens door te gaan in een medley met alle klassiekers. Ja natuurlijk was happy hardcore een en al jatwerk, kijk bijvoorbeeld ook naar Paul Elstak's 'Luv U More', hier met Tangerine als extra zangers, maar daar heeft niemand een boodschap aan. Daar ging hardcore nooit om, getuige ook de interview uit de fantastische documentaire Gabbers! die over de hele show worden gesprenkeld. Een volstrekt misplaatst stukje cabaret met een gabberwijfie wordt snel ingewisseld voor de slot-act met optredens van Party Animals, DJ Ruffneck, Wappie Und Wappie, Def Rhymz en Mental Theo.

Happy hardcore heeft altijd bestaan bij de gratie van ware anthems en in krap een uur tijd wordt de ene hit na de andere hit je om de oren geslagen. Muzikaal en tekstueel hebben de meeste nummers het niveau van een gemiddeld K3-nummer en ook al is de lijst met echt herkenbare songs niet veel groter dan 25 stuks, we krijgen ze allemaal te horen. Van Lipsticks 'I'm A Raver' tot Dune's 'Hardcore Vibes', Rob Gees 'Ecstasy You Got What I Need' of Technoheads 'I Want To Be A Hippy', akoestisch door Borgers met een enorm luid 'Mari-Marijuana'. Toch schiet er maar één nummer bovenuit en dat is de al eerder genoemde 'Wonderfull Days'. Dat de eerste vier noten al genoeg zijn om een Alpha uitzinnig te krijgen, zij het op gitaar of door Mental Theo uit de cd-speler, zegt genoeg. Dat bij Mental Theo juist op dat moment de grijze lucht plaatsmaakt voor een stralende zon, versterkt het gevoel alleen maar.

De laatste noten van toegift 'Forever Young' zijn gespeeld en alle acts die de revue zijn gepasseerd staan op het podium en lopen af. Achterin de Alpha lijkt er een aardbeving naar voren te lopen, maar het blijkt het publiek te zijn dat massaal met de benen op de houten vloer stampt. De totale euforie die hier in de lucht hangt, maak je maar zeldzaam mee en de nodige tranen worden weggepinkt bij iedereen die de gouden tijdperk van happy hardcore nog heeft meegemaakt.

Want laten we wel eerlijk wezen: het grootste gedeelte van wat hier binnenstaat is de TMF-generatie die het gabbertijdperk nog bewust meemaakte. Natuurlijk staan ze nu niet massaal bij Real Estate of straks bij Gregory Porter, maar misschien worden door de gappies van toen - anno 2014 - wel de woorden van Kensington en Stromae uit volle borst meegezongen en wordt er gedanst op The Cat Empire. Maar tot die tijd worden hier de armen geheven, de longen kapot geschreeuwd, gehakt en gelachen van oor tot oor.

Wie zich afvraagt wat zoiets als Always Hardkoor op Lowlands heeft te zoeken, is vergeten dat DJ Dano nog in 1997 hier optrad (bekogeld met eieren!), Tiësto in 2002, DJ Promo in 2008 en dat de grootste pit bij The Opposites vorig jaar ontstond bij 'Thunder'. Hier staat niet de echte harde kern van gabbers. Die staat nu te hakken bij Decibel Outdoor. Maar iedereen die ook maar enigszins de sentimentele waarde van happy hardcore kan herkennen en waarderen, is hier even met beide benen teruggeplaatst naar een tijdperk waarin een hypotheek en de economie geen rol speelden. Dat is precies het soort van escapisme waarvoor men naar festivals als deze komt en Always Hardkoor is daarin glansrijk geslaagd.