Op SXSW speelt de band op dag 0 van het muziekfestival een volledige set in het door de website Hype Machine en de fastfoodketen Taco Bell georganiseerde Hype Hotel. De show wordt gegeven ter promotie van Feed The Beat, een actie van Taco Bell waarbij zij 100 bands sponsoren met 500 euro aan taco's om te spenderen tijdens hun tours door de Verenigde Staten. Een interessant initiatief, maar de fastfoodketen moet ook weten dat je een tour niet overleeft op enkel goedkope taco's. Laat staan dat je maandenlang in een busje wilt zitten met vier gasten die tacoscheten laten.

Een van die bands die toch op het aanbod is ingegaan is Wildcat! Wildcat!, die vanavond mogen openen voor Passion Pit in een tot concertzaal omgedoopte kelder van een parkeergarage. Het publiek heeft echter niet voor deze onbekende jongens uit Los Angeles ruim een uur buiten in de rij gestaan om binnen te komen. Dat komt uiteraard voor het hoofdprogramma. Er wordt dan ook flink door de muziek heen gepraat en eerlijk is eerlijk: heel erg veel reden om de gedachten er bij te houden is er ook niet. De electro-indiepop van van Wildcat! Wildcat! klinkt live een stuk doffer en saaier dan op plaat. Als een redelijk saaie coverversie van Everybody Wants To Rule The World door Tears foor Fears het sterkste nummer van de set is, mist er gewoonweg nog veel te veel.

Als Passion Pit even later aantreedt is de aandacht van het publiek gelukkig wel helemaal voor de band. Let wel: waar de band in Nederland nog relatief onbekend is, wordt hij in het thuisland gezien als een van de grote nieuwe bands van de afgelopen vijf jaar. Het openingssalvo met het sterke I'll Be Alright, de uit 2009 afkomstige radiohit The Reeling en de huidige single Carried Away is dan ook erg sterk. Michael Angelakos blijkt uitgegroeid tot een charismatische frontman en steelt de show. Zo erg zelfs dat de rest van de band eigenlijk helemaal niet opvalt.

Na deze energieke opening zakt de show echter een beetje in. Het begint op te vallen dat Angelakos alle nummers met kopstem zingt en door het slecht afgestelde geluid klinkt dat op sommige momenten veel te schel. De mooie, gelaagde popliedjes van het album komen mede daardoor live niet helemaal goed over, wat doet concluderen dat Passion Pit toch meer een band is om thuis naar te luisteren dan om live te zien.

Wanneer tegen het einde van de set de grootste hits Take A Walk en Sleepyhead langskomen, komt het hoge niveau van het begin van de show weer even terug, waardoor de fans toch reden genoeg zien om te schreeuwen om een toegift. Die krijgen ze, maar eigenlijk is het al te laat. Wanneer Passion Pit een showcase had gegeven van een half uur in plaats van een volledige show als deze, en als het geluid beter was afgesteld, dan had band een onuitwisbare indruk kunnen maken, maar voor een band van deze grootte schiet Passion Pit hier nog tekort. Dan is het niet op naar het volgende megafestival, maar gewoon weer terug de tourbus in en richting de volgende gratis taco.