Backstage op het Pitch-terrein: hij is wat slungelig en nerdy, het type dat een diepvriespizza in de oven gooit voordat hij nog een aflevering van The Simpsons aanzet. Zij is de superstar-next-door, lichtvoetig maar betoverend, nog casual gekleed en over koetjes en kalfjes aan het keuvelen. Of het nou gaat over de aanstaande plaat, The Neptunes of de roze slaapkamer (van hem!) waarin AlunaGeorge ontstond, alles wordt giechelend en speels besproken door Aluna Francis en George Reid (tezamen AlunaGeorge).

Een kwartier later: giechelig of niet, vooral Aluna is op het podium een sensatie, een R&B-ster in de dop, en stijlvol en schamper gekleed windt ze het publiek om de vinger. Of dat nou op Motel Mozaïque, London Calling, Eurosonic of vandaag op Pitch is. Ook in de iets te grote Westergasfabriek blijkt dat AlunaGeorge zo'n act is die twee heel verschillende publieken weet te bedienen: het hippe ELLE-lezende meisje dat valt voor de bubblegum-R&B die zo doet denken aan de late jaren '90 en de 'serieuze' muziekliefhebber die daardoorheen prikt en spannende songstructuren hoort met onconventionele producties. Hoewel ze absoluut geen pastiche-act zijn, is AlunaGeorge wel degelijk beïnvloed door die nineties, kissebissen ze net voor de show op Pitch. George: "Ik heb niet zo veel met de popmuziek die nu wordt gemaakt. Wat er toen werd gemaakt, dat was veel ongewoner in de benadering, sommige liedjes waren gewoon bizar."

Aluna: "Terugkijkend kun je je bijna niet voorstellen dat die songstructuren zo populair waren. Maar ik vond R&B als tiener verschrikkelijk: het leek allemaal zo eendimensionaal. Als tiener wílde ik geen vriendje, ik wilde geen seks, ik luisterde grunge met teksten over teenage angst."
Hij: "Maar die R&B: de akkoorden, de samples, het is heel afwijkend van wat de mensheid de afgelopen decennia verder tot popmuziek heeft gekroond. Gebruik gewoon een sample van een Aziatische fluit uit 1956, weet je wel? Dan moet je weer hele gekke toonladders gebruiken, en de melodie moet dat volgen. Dat is vervreemdend." Een voorbeeld? Milkshake van Kelis, eigenlijk alweer begin jaren Nul gemaakt, is het 'allerbeste liedje óóit'. Hij: "Het heeft zo'n hele rare chromatische riff, een soort nachtmerrie-kinderrijmpje en samples van tabla drums… En toch is het zó catchy!"

 Vreemd klinkt het niet dat AlunaGeorge put uit die Neptunes- en Pharrell-producties en net zo goed kijkt naar hedendaagse producers als Flying Lotus en Hudson Mohawke: met debuutalbum Body Music heeft het Britse duo zo'n cross-over weten te slaan tussen onconventionele songstructuren en een vrij vooruitstrevende productie enerzijds, en tóch ook zoete R&B- en popliedjes anderzijds. Willen ze bewust die grenzen van de popmuziek oprekken? Hij: "Nou ja, niet bewust. We doen dat vooral omdat we snel verveeld raken van pop. We willen niet horen wat we al eerder hebben gehoord."

En hoe zit het met die R&B-kant? Luister maar eens naar de teksten: "Your body is like music, baby, I want to play it again", "He's a superstar in his own home" en "You know you like it but it drives you insane". Waar gáát zo'n liedje nou over? Zij: "Over je klaarmaken voor het uitgaan en je vrij voelen, zelfs al maak je er andere mensen gek mee. Er zijn van die mensen die op de dansvloer belachelijke vormen aannemen, en er zijn mensen die aan de zijkant staan te kijken en denken: 'Wat een idioten!' Maar ondertussen vinden ze het prachtig, ze staan er niet voor niets." Hij, grijnzend: "Ik zou aan de zijkant staan en erover mopperen." Zij: "Ja, en naar mij kijken! Ha!"

Zelf zouden ze Body Music het liefst omschrijven als 'slaapkamermuziek'. Niet alleen vanwege de intimiteit, maar vooruit, vooral omdat de eerste liedjes in de roze slaapkamer van George ontstond. Daar kwamen ze voor het eerst om samen muziek te maken, nadat een gemeenschappelijke vriend zei dat Aluna echt 'deze gozer' moest ontmoeten, omdat zijn producties 'te gek' waren. Zij zat in de band My Toys Like Me, hij in de mathrockgroep Colour, maar toen ze voor het eerst samen kwamen was duidelijk: ze moesten stoppen met de andere bands en tezamen verder. En nu, nu zijn ze zeker door de Britse radio gekatapulteerd tot top-40-artiesten. Zij: "Vrienden verklaarden ons voor gek. We hebben onszelf telkens weer in dat kleine kamertje opgesloten om ons op de muziek te storten. Ze zagen niet in waarom we er zo hard voor gingen. Pas begin dit jaar gaven ze toe: 'Okaaaaaay, misschien zijn jullie niet helemaal gek.'"