Zestien jaar geleden al ontmoette Nile Rodgers de twee Fransen van Daft Punk. Ze hadden in die tijd een hit met Da Funk, een track die de discoproducer zeer aansprak. Het genoegen was wederzijds, vertelt Rodgers: 'Ze vertelden me toen dat ze de track opdroegen aan mij en mijn collega-songwriter Bernard Edwards, die toen net overleden was. We wilden graag samenwerken, maar dat kwam er lange tijd niet van, tot nu. Ze legden me hun ideeën uit op een holistische manier. Ze praatten in concepten. En daar houd ik van: ik ben een producer, een muzikant, ik wil dingen zelf kunnen uitzoeken.'

Fender Hitmaker
'Get Lucky' is een van de grootste songs uit de carrière van Rodgers, en dat terwijl hij gigantische hits op zijn naam heeft staan. Van Chic's 'Le Freak' en 'Good Times' tot Bowie's 'Let's Dance' en Diana Ross' 'Upside Down'. 230 miljoen platen heeft hij verkocht. 'And counting. Ik houd ook van liedjes waarin mijn werk gesampled wordt. Mijn favoriet is 'Mo Money Mo Problems' van The Notorious BIG. Ze gebruikten het begin van Diana Ross' vocal uit I'm Coming Out, en werkten daar op verder. De manier waarop die vocale harmoniën met elkaar werken is echt fantastisch. Tijdens live optredens bewijzen we graag eer aan songs die op mijn werk gebaseerd zijn.'

Rodgers is een aanstekelijke prater, al is hij nog beter als hij zijn gitaar het woord laat voeren. Die ene gitaar, de Fender Hitmaker, een unieke Stratocaster die Rodgers al sinds begin jaren zeventig bespeelt en die hij nooit door iemand anders laat dragen. 'Iemand berekende ooit dat deze gitaar voor 2 miljard dollar een hits bij elkaar gespeeld heeft,' zegt Rodgers. 'Iedereen die ooit met me gewerkt heeft, weet dat ik nooit gadgets meeneem naar de studio, alleen mijn gitaar. Een paar weken geleden was ik hem bijna kwijt, in de trein laten liggen. Ik zat aan de telefoon met een vriendin die me vertelde over haar kankerbehandelingen en was zo door haar geraakt dat ik bijna vergat uit te stappen. Ik schrok me wild toen ik erachter kwam dat ik mijn gitaar had laten liggen.'

In de studio met Disclosure, Avicii en Guetta
Rodgers zette de achtervolging in met de racewagen die hij onlangs van Toyota kreeg. 'Ik ben vroeger racer geweest, en dat wisten ze bij Toyota. Nou jongens, ik kan jullie vertellen, die auto doet het prima. Ik ben overal langs gereden, dwars door het verkeer, en ik kwam vijf minuten later dan de trein aan bij het eindstation van de trein. Twee-en-een-half uur later had ik mijn gitaar terug. Van mensen die geen idee hadden wie ik was, laat staan mijn gitaar. Gewoon mensen die het beste voor hadden met een mede-reiziger.'

Het voelt zo old school, allemaal, en dat spreekt de grote producers kennelijk aan. Na het succes met Daft Punk staan hedendaagse hitkanonnen in de rij voor Rodgers. 'Ik heb net met Disclosure in de studio gezeten. Met Avicii heb ik zes geweldige tracks gemaakt, en ook met David Guetta heb ik onlangs gewerkt. Allemaal grote artiesten die hun eigen publiek hebben. Je maakt iets, en dezelfde avond nog kunnen zij het testen op een groot publiek. Net als vroeger spelen de dj's een sleutelrol voor mijn muziek. In het begin moest de radio niets van ons weten. We hadden geen label, maar we gaven white labels aan dj's als Frankie Knuckles. Dance cultuur heeft mij alles gegeven."

Get Lucky rip-off?
Tot slot nog even een prikkelende vraag: een paar weken geleden dook een YouTube-filmpje op, waarin een willekeurige Aziaat met een gitaar en een looppedaal Get Lucky speelt. Drie jaar geleden. Toch? Of niet, meneer Rodgers. 'Kom op, echt, dat denk je niet echt toch? We wonen met zeven miljard mensen op deze wereld, en is maar een beperkt aantal akkoordenschema's dat je kunt spelen. Dat is wat je hoorde, hetzelfde akkoordenschema.' Dat de Aziaat meerdere lagen speelt die passen bij Daft Punk's song wijst Rodgers van de hand. 'Ik heb Get Lucky gemaakt zoals het nu is,' zegt hij stellig.

Even grijpt hij terug naar een legendarisch verhaal, over klassieker 'Le Freak'. "Le Freak ontstond toen we geweigerd werden bij Studio 54, bij een concert van Grace Jones. Ze had ons nota bene zelf uitgenodigd, maar dat niet aan de portier doorgegeven. We waren zo pissig dat we een song schreven die avond. Fuck Off, het werd later 'Freak Out'. Een jaar of twee later werden we aangeklaagd door een kerel die claimde dat we zijn band hadden horen repeteren en zijn song gestolen hadden. Het was een soort van hetzelfde, maar de verschillen waren groter dan de overeenkomsten. En het meest bizarre was, we waren niet eens in Chicago, waar hij woonde.'