CONCERT
Wolfendale, Noorderslag, de Kelder, 14 januari 2012

MUZIEK
Een kruising tussen jaren '70 psychedelische rock - denk aan het Pink Floyd van Roger Waters en Crosby, Stills & Nash -, Midlake, en Radiohead ten tijde van In Rainbows, maar dan zonder die jammerende stem van Thom Yorke. Afgelopen jaar kwam het debuutalbum Foghorn uit op V2 en verzorgde Wolfendale meerdere malen het voorprogramma van Blaudzun. Nu eens kijken of het Eindhovense vijftal ook op eigen benen kan staan.

PLUS
Dit zijn uitzonderlijk goede muzikanten die het idioom goed onder de knie hebben, inclusief de ongebruikelijke 7/4-maatsoort van Foghorn waarin gerust duizelingwekkende drumfills van stal worden gehaald. Ook nummers als Swindler en Ending Up grooven lekker door, en het geluid staat als een huis. De gitaren klinken bijtend wanneer nodig, de meerstemmige zang is loepzuiver en wanneer nodig geven de toetsen net dat extra beetje kleur.

MIN
Zelfs als Wolfendale uit de band probeert te springen met een stevig ronkend outro, komen ze nog wat mak en braaf over en wordt er voorzichtig naar elkaar geglimlacht. De heren zien er eerder uit als vriendelijke IT-nerds dan als muzikanten: Wolfendale heeft een gebrek aan persoonlijkheid. En hoe goed Strick ook kan zingen, ook zijn stem mist eigenheid.

CONCLUSIE
Razend slim is het om als debuterende band niet langer dan 25 minuten te spelen en af te sluiten met Swindler, een nummer dat giert van de adrenaline. Hoewel dit geen uitzonderlijk goede show was, heb je tóch zin in nog een nummer. Maar het blijft de vraag of ze een headline-show aan zouden kunnen.

CIJFER
7