Black Dice: "Mainstream popmuziek wordt vaak onderschat"

Zesde album van trio uit New York klinkt als gesmolten speelgoed

Atze de Vrieze ,

Het allereerste comment onder de nieuwe videoclip van Black Dice: "This is so weird that my cat was looking at the screen for a little while like he'd seen a ghost and then eventually started licking the screen. He never ever does that." Een tamelijk adequate omschrijving van de buitelingen die je brein maken bij het luisteren naar Mr Impossible, het nieuwe album van de compromisloze groep uit Brooklyn. "Ik weet niet of het nu een compliment is of niet", zegt Eric Copeland, sinds jaar en dag de woordvoerder van de groep. "Maar het is wel het type omschrijving dat ik geheid aan iemand door ga vertellen."

Ongemakkelijke muziek, zo kun je het inmiddels omvangrijke oeuvre van Black Dice wel karakteriseren. Mr Impossible, het zesde album van het trio uit Brooklyn, staat vol danskrakers uit de hel. De negen tracks zijn zo dichtgesmeerd met laagjes en effecten, dat een bizar psychedelisch geluid ontstaat. Het is alsof alle geluiden met kwaadaardig plezier met een gasbrander aan elkaar gesmolten zijn. Gek eigenlijk, de albums die Black Dice uitbracht op het DFA label, waren veel minder dansbaar dan dit nieuwe album. Een typisch gevalletje 'right place, wrong time', aldus Copeland. Maar zijn band heeft met ieder ex-label nog altijd een goede band, zegt hij. En dat zijn er nogal wat.

Black Dice is als Gang Gang Dance zonder het gezweef. Als de kwaadaardige versie van Animal Collective, een band waar de New Yorkers warme banden mee onderhouden. Zo speelde Black Dice op het ATP festival dat gecureerd werd door Animal Collective en brachten ze hun laatste paar albums uit op Animal Collective's Paw Tracks label. Waar Animal Collective met al die effecten een psychedelische warmte creëert, lijkt Black Dice op zoek naar een slechte trip. Twee jaar geleden lukte dat vrij aardig op het Le Guess Who festival, waar de drie heren achter een tafel vol elektronica en voor een gigantische stapel versterkers een oorverdovend geluid de zaal in slingerden. Achter hen een scherm met visuals, met daarop steeds terugkerend een 'evil clown'. "Die visuals werden gemaakt door Secret Robot Project, een duo uit Brooklyn", vertelt Copeland. "We hebben ze de volledige vrijheid gegeven te maken wat ze wilden. Zo'n beeld indringend vijftien minuten lang terug laten keren, dat is typisch iets wat zij vaak doen."

"Black Dice is in eerste instantie een live-band", vertelt Copeland. "Dat was vanaf het begin zo, en dat is nog steeds het geval. We werken nu al een paar jaar met min of meer hetzelfde instrumentarium en zijn nu in staat daar alles uit te halen wat erin zit. We kennen allemaal het basisidee van een liedje, en daarop bouwen we nieuwe dingen, altijd nieuwe dingen. Wat betreft mijn eigen rol op het podium: ik heb vocalen en ik bestuur de baslijn. Mijn instrumentarium is met de tijd steeds compacter geworden. Ik heb een microfoon en een mixer, meer heb ik niet nodig. Verder hebben we gitaar, drumbeats en zelfgemaakte samples. Alles wordt op het podium bewerkt."

"Dit is onze punkplaat", vindt Copeland. De groep lijkt een beetje over een periode waarin de experimenten doorsloegen naar het melige heen te zijn. Nu mag het nog steeds grappig zijn - zie bijvoorbeeld die psychedelische clip bij Pigs, geïnspireerd op klassieke video's van bands als DEVO - maar het wordt niet meer lollig. "We proberen de testosteron en de teenage bullshit buiten de deur te houden", zegt Copeland. "Maar ik houd nog altijd van stomme dingen, van grappige dingen. Ik houd ook van rare films. Tijdens ATP Animal Collective heb ik meer tijd doorgebracht met het kijken van films op de speciale tv-zender, dan naar het kijken van bands. Ik heb een tijdje met Avey Tare in huis gewoond, dus veel van die films had ik al gezien, maar veel ook niet. Er was een tijd dat ik elke dag drie films keek, een jaar lang. Eindeloos. Mijn privé-leven laat dat tegenwoordig niet meer toe."

Met hun muziek lijkt Black Dice rechtstreeks aan te vallen op het zenuwstelsel van hun luisteraar. Een soort experiment met het menselijk brein. Kleine proefjes met frequenties, met visuals, met volumes. "We proberen een fysieke reactie op te roepen. Maar vooral proberen we steeds verder onze grens op te schuiven. Wat kun je doen met muziek? Ik zie ons nog steeds als super underground, maar ik heb wel het idee dat mensen tegenwoordig iets meer open staan voor experimentele elektronische producties. Neem een track als 6 Foot 7 Foot van Lil Wayne, een fantastisch liedje dat in New York overal wordt gedraaid. Als je het toch hebt over het beïnvloeden van het menselijk brein: sommige mainstream popmuziek is zo ongelofelijk slim gemaakt. Het wordt vaak onderschat. De goede songschrijver begrijpt het menselijk brein volkomen, en brengt iets teweeg. Het is makkelijk om dat soort muziek te bekritiseren, maar alleen daarom al moet je het volstrekt serieus nemen."