Wie op het festival Into The Great Wide Open, afgelopen september op Vlieland, een beetje laat bedacht dat het misschien een goed idee was om naar het Britse Daughter te gaan kijken, had pech. De rij beneden aan het duinpad dat de bezoekers naar het prachtige podium in de Vuurboetsduin moest voeren, was zo lang dat besloten werd niemand meer door te laten. Dat lag voor een deel aan de schitterende locatie van het nieuwe podium, onder de vuurtoren, wat iedereen op die mooie zaterdagmiddag toch even wilde zien, maar ook aan de reputatie die het Londense Daughter vooruit was gesneld.

Het trio had in januari van dit jaar immers al veel indruk gemaakt op het Groningse showcase-festival voor nieuw Europees talent: Eurosonic. Vooral de mysterieuze, wat onderkoelde stem van Elena Tonra wist te betoveren, zeker wanneer je ook nog eens goed je best deed naar de teksten te luisteren. Die zijn soms haast gotisch, vol gruwelen en in elk geval anders dan je zou verwachten van de zo schuchter ogende zangeres van krap twintig jaar.

Tonra is de spil van wat sinds kort een trio is. Aanvankelijk begon ze Daughter met haar vriendje Igor Haefeli, een Zwitserse gitarist die ze ontmoette op de Noord-Londense muziekschool die beiden bezochten. Na EP The Wild Youth, die in november 2011 werd uitgebracht, trad ook schoolgenoot Remi Aguilella toe tot Daughter, als drummer.

Gestuntel
Zo groeide het geluid van van Daughter, dat op de eerste (demo) EP His Young Heart in april 2011 nog heel klein en sober was steeds meer uit tot een compleet bandgeluid. Veelbelovend voor het begin volgend jaar op het vermaarde label 4AD te verschijnen debuutalbum is de single ‘Smother’ die onlangs verscheen.

Waar eerder werk Elena Tonra toch vooral plaatste in de traditie van pure singer-songwriters, met een sterke hang naar folkmuziek, zoals Laura Marling, klinkt Daughter nu echt als een band. Een band die graag met stiltes werk, zoals The xx dat zo goed kan, en de spanning opbouwt met vreemde geluiden en snaarbewerkingen die we kennen van Sigur Rós. Aan beide bands doet Daughter live wel eens denken, maar de meeste aandacht trekt de beeldschone stem en verschijning van Tonra zelf.

Het oogt allemaal wat schuchter en onzeker, de pauzes tussen de nummers lieten op Vlieland er geen misverstand over bestaan dat de band in alle opzichten nog zoekende is naar de juiste vorm, maar wanneer Tonra begint te zingen, is alle opkomende ergernis over het amateuristische gestuntel tussen de nummers door verdwenen.

Veelbelovend
Tonra is ondanks haar jonge leeftijd ook al een tijdje op pad. Ze trad al op tijdens de zogeheten Communion-avonden, een reizend folk-evenement dat in 2006 door Ben Lovett (Mumford & Sons) werd opgezet als showcase-avond voor nieuw talent in de Londense Notting Hill Arts Club.

Hier kwam Tonra al in aanraking met de muziek van bijvoorbeeld Laura Marling, met wie haar zang verwantschap toont. Communion bracht ook de EP The Wild Youth uit, die Daughter eind vorig jaar onder aandacht bracht van de grote Britse kranten.
Een contract bij de grote Britse indie 4AD werd een feit, en het nieuwe materiaal dat op Vlieland nog wat voorzichtig werd gepresenteerd is veelbelovend. Al is de lieflijke tederheid  die van de presentatie van Daughter afstraalt slechts schijn. Een regel als ‘In the darkness, I will meet my creators / And they will agree that I’m a suffocator’ waaromheen ‘Smother’ is gebouwd, is veel minder gezellig dan Daughter op het eerste gezicht lijkt. Maar wel zo spannend.

Dat debuutalbum belooft begin volgend jaar de nodige stof te doen opwaaien, maar wees er op tijd bij op Crossing Border. U bent gewaarschuwd.