Wat een verschil met gisteren bij Afrojack. Daar kregen we iedere drie minuten een climax, een refreintje, een opdringerige electrobleep en een enorme knipoog, vanavond gaat een jong, nieuw publiek streng in de leer. Frivoliteiten hoor je nauwelijks, de beloning volgt pas als je je overgeeft en mee gaat de diepte in. Het mag weer, zo constateerden de mannen achter Dekmantel met genoegen. Een paar jaar geleden hoorde je overal minimal en microhouse, opgewekte, vaak funky tunes. Nu heeft het serieuzere werk weer een plek gekregen. Silent Servant komt uit de Sandwell District stal. Het label met die naam maakte de afgelopen jaren naam met een aantal sterke releases, maar stopte er begin dit jaar ineens mee.

Dat geldt niet voor het dj-duo, dat hier vanavond veel platen uit de oude doos grijpt. Techno uit de tijd dat Richie Hawtin zijn lok nog strak om het hoofd had. Met scherp ratelende snares en weinig melodieën. Het MC Theater is inmiddels tot de nok toe gevuld met 1250 bezoekers, die uitbundig dansen als de Sandwells classic der classics Love Can't Turn Around van Farley Jackmaster Funk draaien. Een opmerkelijk uitbundige plaat voor zo'n stuurse avond. Net zo'n grapje horen we in de kleine zaal bij Samuli Kemppi. De Finse producer staat al bijna twee uur zeer stoïcijns te draaien, met enorm veel ruimte in zijn sound, subtiele ritmische verschuivingen. Met dit geluid maakt hij volop gebruik van het mooie, cleane soundsystem. En dan, vlak voor het einde, gooit hij er ineens een plaat in die je eerder op een Hed Kandi feestje zou verwachten. Shake that ass girl, make that gucci wet. De techno-interpretatie van een sexy Zuid-Amerikaans ritme erbij, hoppa. Jammer dat er geen licht op de man staat, anders zouden we zien of hij er een grijns bij op zijn gezicht heeft.

Kemppi maakt grote indruk in de kleine, enigszins verstopte zaal die gehost wordt door Time To Express, het label van Belg Peter van Hoesen. Die trok enige tijd terug naar Berlijn, om daar een indrukwekkend industrieel techno-geluid na te jagen. Onlangs verscheen zijn tweede album Perceiver, een zeer knappe trip, die echt van begin tot eind beluisterd moet worden. Vanavond sluit hij af, van vier tot zes, en dat is niet het tijdstip om de minimalist uit te hangen. Van Hoesen draait zeer stijlvol, maar eigenlijk heeft de man voor hem - Donato Dozzy - voor deze sound een dankbaarder tijdslot. Dozzy, mede bekend van ambient-techno collectief Voices From The Lake, is een piepkleine Italiaan met een gouden naam en een klein, licht afzakkend rood brilletje. Hij draait een werkelijk weergaloze set. Zo subtiel, zo diep en zo gelaagd, maar ook met een enorme drive. Het lijkt alsof het minutenlang hetzelfde is, ondertussen laat hij details verschuiven zonder dat je het door hebt, waardoor een hypnotiserend effect ontstaat, ook als je hier nog zo clean als Fido Dido staat. Een jongen en een meisje vooraan laten zien hoe stoer je op deze muziek kunt dansen. Geen minimal shuffle of zachtjes wiegen met de heupen, maar forse stappen, alsof ze in marstempo een berg op lopen.

In de grote zaal maakt Luke Slater het helemaal af. Zijn apparatuur staat nog een trede hoger op het podium dan die van zijn voorgangers, waardoor nog meer een aangenaam ivoren-toren-gevoel ontstaat. Hij legt echt zijn wil op aan deze gewillige mensen. Slater - een ervaren rot - heeft recent zijn alter ego Planetary Assault Systems weer afgestoft, en daarmee doet hij nu een frontale aanval op je neusvleugels. De bassen knallen zo genadeloos uit het massieve soundsystem dat het voelt alsof je cement gesnoven hebt. Wat een krachtige set. Dekmantel associeerde zich eerder ook al met deze sound, met onder meer een legendarische zondag met Ostgut Ton, niet toevallig het label dat het laatste album van Planetary Assault Systems uitbracht. Er is een publiek voor, zo blijkt ook nu weer. Morgen hun kijk op UK bass, en dan zaterdag nog een feestje voor de oudere hipster met New York legendes Body & Soul. Wie stopt deze mannen?