Voor hardrock liefhebbers is Pentagram een bekende naam. Eerder dit jaar stond de band - opgericht in Virginia, Amerika eind jaren zestig – op het Roadburn festival in Tilburg. Aan het grote publiek zal het duivelse Pentagram geheel voorbij gaan. Toch is “Last Days Here” een prachtdocumentaire over deze band.

De film gaat eerder over grote thema’s als vriendschap, doorzettingsvermogen en liefde dan over headbangen, dubbele basdrums en wapperende metal-manen. “Last Days Here” draait tijdens het IDFA op de 3DOC12 avond in het Amsterdamse Pathe de Munt.

De afgelopen jaren is de rockumentary uitgegroeid tot een volwaardig genre binnen de documentaire film. De lat ligt inmiddels hoog. “Some Kind Of Monster” (2004) is nu al een klassieker. Hierin gaan de Metalgoden van Metallica in relatietherapie omdat de creatieve put van de band opgedroogd is. Uiteindelijk werpt de therapeut (met kabeltrui) zich als een echte Yoko Ono op als extra bandlid. Je kunt het niet verzinnen. Nog een mooie:“The Story Of Anvil”, de docu-hit uit 2008, waarin langharige vijftigers van de geflopte jaren 80 hardrockband Anvil op aandoenlijke wijze hun carrière nieuw leven in proberen te blazen.

Naar wat het succes is van deze films kun je alleen raden. Tragiek speelt een grote rol. Vriendschap ook. Maar ook het inkijkje in het dagelijks leven van de muzikant  lijkt bij te dragen aan het succes van deze films. Een verlopen vijftigjarige zanger met lang haar die bij Tafeltje Dekje werkt, een andere rocker die een eitje bakt. Of dichter bij huis: onze eigen Andre Hazes (in “Zij Gelooft In Mij”) die de plantjes water geeft. Het zijn beelden die bijna op onze lachspieren werken. Beelden die we moeiteloos kunnen plakken in de komische parodie en moeder aller rockumentary’s: “This Is Spinal Tap”. Bijna dertig jaar later is Spinal Tap ingehaald door de werkelijkheid. De documentaires over Anvil en Metallica lijken overdreven varianten van Spinal Tap. De werkelijkheid kun je soms niet verzinnen.
“Last Days Here” is van hetzelfde laken een pak. Zanger Robert ‘Bob’ Lieblig is zanger van het hardrock kwartet Pentagram, een band die eerder roemloos te onder ging en meerdere malen een doorstart maakte. Tevergeefs. Door de populariteit van stonerrock in de afgelopen tien jaar, ontstond er een zoektocht naar vergeten parels uit het verleden. En zo stuitten filmmakers Don Argott and Demian Fenton op oude cassettes en besloten ze zich verder in de band te verdiepen. Toen bleek dat de band rond Liebling nog altijd bestond (enig vaste ijkpunt is Liebling zelf) en dat hij als een crack-junk in de kelder bij zijn ouders woonde, besloten ze hem met de camera te volgen.

Waarom het met Pentagram nooit iets geworden is, lijkt een gevolg van het grillige karakter van de zelfdestructieve Liebling. Begin jaren 70 verprutste de band het bij een grote platenbaas en speelde belabberd toen twee leden van de band Kiss Pentagram in de oefenruimte bezochten. Waarom het Liebing zelf nooit iets geworden is zien we in de rest van de film. In negentig minuten zien we hem terugvallen in zijn drugsverslaving, krijgt hij een omgangsverbod en komt hij in de gevangenis. Zijn ouders beweren meer dan een miljoen dollar in hun zoon geïnvesteerd te hebben.

De missie van Liebling is eigenlijk simpel: nog een keer vlammen: ‘Zodat het vuur nooit uit zal gaan.’ Er komt een laatste hoofdstuk in de vorm van een nieuw album. De 54-jarige Liebling mist het machismo van zijn collega’s van Metallica en ook het enthousiasme van de leden van Anvil, maar compenseert dat met gedrevenheid. Langzaam zie je de duivel uit hem verdreven worden en de liefde een grote rol spelen. Hij wordt overeind gehouden door zijn fan en manager Sean "Pellet" Pelletier, een handjevol vrienden, zijn oude bandmaten, zijn ouders (pa was ooit een hoge ome bij het Ministerie van Defensie) en vooral zijn nieuwe vriendin Hallie.

Een goed verhaal boeit, ongeacht het onderwerp. Dat geldt ook voor documentaires. “Last Days Here” boeit zeker. En ook al zijn de overeenkomsten met eerdergenoemde films groot, het neemt niet weg dat we hier met de rock documentaire van het jaar te maken hebben. En voor de fans van Spinal Tap: natuurlijk wordt ook in “Last Days Here” de bandnaam verkeerd gespeld: Pentagarm.
Schrijf je gratis in voor de 3VOOR12 Nieuwsbrief en ontvang zes euro korting op een ticket.

Naast dit artikel vind U een kortingsbon. U kunt deze bon online gebruiken of direct aan de kassa inwisselen. Bij een online aankoop ontvangt u per email een aankoopbevestiging. Op vertoon van deze aankoopbevestiging  en tegen inlevering van uw coupon ontvangt u uw toegangsbewijs bij de kassa van IDFA.

VPRO/3VOOR12: Rockumentaries: 3DOC12
24 november, Pathé De Munt, zaal 11, Vijzelstraat 15, aanvang 19:00 uur!

Na afloop ben je welkom op de afterparty in Escape Lounge op het Rembrandtplein 11

Tickets kosten 28 euro. Met kortingsbon maar 22 euro!
Online bestellen kan vanaf nu via IDFA.nl.
De interesse is elk jaar groot, zorg dat je op tijd reserveert