Charlie Fink is niet verliefd, maar zo klinkt het nieuwe album van zijn band Noah and the Whale wel. Niet dat Last Night On Earth (de titel is misleidend) een vrolijke affaire is. Vergeleken met de voorganger en de live-shows hebben de depressies en de sombere mist wel plaatsgemaakt voor een wisselvallig maar optimistischer weerbeeld. Single L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. is alsof je met The Kinks op de kermis fuift.

Thematisch is er op het gevarieerde, verhalende album veel meer aan de hand. Voorafgaand aan het Club 3VOOR12-optreden dat nu online staat op 3VOOR12TV, sprak 3VOOR12 met frontman Charlie Fink over zijn nieuwe levensvreugde, het succes van het bevriende Mumford & Sons, het derde album en de band met zijn broer die de groep verliet. Fink is een wat fragiel ogende Londense jongeman met een donker timbre en dito oogopslag. De Brit spreekt licht lispelend en bedachtzaam.

In april 2010 gaven jullie op Motel Mozaique een vrij donkere, sombere show in een grootse setting. Een groot contrast qua stemming met het begin van dit album.
"Ik wilde mezelf uitdagen op dit album, doorgroeien als schrijver en uit mijn comfort zone komen. Het was de eerste keer dat ik in de derde persoon schreef, kijkend door andermans ogen. En de instrumentatie is veranderd met meer synths. Waar de arrangementen op het vorige album grootser waren, proberen we die synths nu op een vergelijkbare, intelligente en complexe manier in te zetten. En we gebruiken nu analoge, warme synthesizers uit de jaren '60 en '70 als Moogs en Lynn drumcomputers."

De plaat klinkt daardoor elektronischer, is dat de uitdaging die je zocht?
"Je bent het meest creatief als je je op onbekend gebied begeeft. Als je gewend raakt aan een instrument ga je trucjes gebruiken; op een conventionele manier spelen. Ik meen dat Brian Eno zei dat de synthesizer zo aantrekkelijk is om te bespelen, omdat er minder bagage en geschiedenis bij zit. Mensen bespelen gitaren al ruim zestig jaar op dezelfde manier en als je unieke muziek wil maken dan moet je creatiever zijn en de routine loslaten."

Heeft dat ook met de bezetting te maken?
"Een beetje wel. Doug, de drummer die de band afgelopen jaar verliet, speelt nog altijd een belangrijke rol op dit album. Hij heeft de demo's in gespeeld en hij is mijn broer. Ik praat altijd met hem over de nummers en stuur hem het artwork toe. Hij is altijd betrokken."

Dus Doug speelt niet op de definitieve plaat, maar hij is nog wel een soort vijfde bandlid?
"Ja, hij is in de laatste week van de opnames naar L.A. gekomen om te luisteren en ons te vertellen wat hij ervan vond. Ik heb hem gevraagd te komen."

Ik las dat je verwacht dat Doug ooit terugkeert bij de band?
"Misschien. Mijn broer is altijd welkom. Maar we hebben sinds begin dit jaar een hele goede drummer die met ons tourt en de set voelt beter dan ooit. Dus we klagen niet. Misschien moeten we dan door met twee drummers."

Het pijnlijke vertrek van zangeres en ex-vriendin Laura Marling uit de band, bracht Fink ertoe voor de tweede plaat The First Days Of Spring de vrouwelijke achtergrondzang af te zweren. Op de opvolger keren die terug en zijn onder meer Jen Turner van Here We Go Magic en de legendarische Waters Sisters te horen.
"We zochten meer een gospel sound en zo kwamen we bij de Waters Sisters uit, die op Michael Jackson's Wanna Be Starting Something te horen zijn. Ze waren fantastisch en doen mee op vier nummers."

Het verschil is opmerkelijk tussen de opgewekte, uitbundige start in de eerste drie nummers en de rest van het album.
"Een groot deel van het album gaat over de onbegrensde mogelijkheden van de nacht, de opwinding en vrijheid om het zwarte in te duiken en iets voor jezelf te vinden. De mogelijkheid om te veranderen en een nieuw persoon te worden. Het mooie aan de titel is dat die een soort directheid bevat: 'leef je leven alsof het de laatste nacht op aarde is'. Maar tegelijk kan het ook op iedere andere 'last night' slaan. Het album zou eerst Night Windows heten, naar het schilderij van Hopper."

Toch koos je deze referentie aan Charles Bukowksi.
"Zijn gedichten waren erg inspirerend bij het maken van dit album. Vooral het gedicht 'The Laughing Heart', dat de regel 'Your life is your life, know it while you have it' bevat. Dat is grotendeels waar dit album over gaat."

Het klinkt alsof je erg met je eigen leven en existentialistische vragen bezig bent geweest.
"Ik beleefde eigenlijk een overgangsperiode de afgelopen jaren en probeer nu het leven positiever te bekijken, meer vooruit te kijken. Ik denk dat het heel belangrijk is dat mensen dat doen. Dat hoe je naar het leven kijkt, bepaalt wat je er uit krijgt. Als je op zoek bent naar het goede, dan zal het goede je vinden. Blijf openminded, dat is veel gezonder."

Heeft het geholpen?
"Hopelijk. Ik geniet erg van het leven momenteel, geniet ervan om deze songs te spelen en op tournee te zijn."

Je noemt dit album volwassener.
"Ik snij op dit album andere, wat hardere onderwerpen aan en ik denk ook dat je ambities groeien als je ouder wordt en meer muziek maakt. Wat ook helpt is dat je de kans krijgt om meer tijd in de studio te besteden aan je plaat, omdat je minder krap bij kas zit. Dit album is maar 33 minuten lang, maar het kostte negen maanden om het te maken. Dat komt doordat ik geen extra gewicht wilde, alles is doelbewust en zo direct mogelijk. Sommige nummers waren negen minuten en zijn teruggebracht naar vierenhalve minuut. Bij vorige albums lieten we er nog wel eens wat foutjes in zitten voor de rauwheid."

Na beluistering van single L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. was ik nog steeds Lola aan het neuriën. Waarom heb je gekozen voor die overduidelijke Kinks-referentie?
"Ik was me er tijdens het opnemen eerlijk niet van bewust dat mensen die connectie zouden maken. De nummers zijn denk ik wel een beetje vergelijkbaar. Ik vat het op als een compliment. Ik hou van dat nummer en van The Kinks. Maar niemand was zich van de gelijkenis bewust. The Kinks was ook geen inspiratie voor dit album, dat tekstueel is beïnvloed door Bone Machine van Tom Waits en Berlin van Lou Reed en qua productie liggen de invloeden ergens tussen Brian Eno's Before And After Science, Arthur Russell's Calling Out of Context en Dirty Mind van Prince."

Veel citaten. Het klinkt alsof je er erg goed over hebt nagedacht.
"Voor dit album had ik een rode draad, die ik in elke song wilde. Zoals de nacht, waar ik eerder over vertelde. Het eerste wat ik had was de regel: 'tonight's the kind of night where everything could change'. Dat werd het tweede nummer, waarvoor ik de tekst schreef op nieuwjaarsdag tijdens een treinreis van Wales naar Londen. Toen ik die geschreven had, voelde het alsof ik wist waar het album over zou gaan. Natuurlijk geef je jezelf grenzen. Die zijn beïnvloed door de bands waar je naar luistert, door Bukowski, door schilderijen en films."

Je maakt deel uit van dezelfde folkscene die Mumford & Sons voortbracht. Hoe kijk je tegen hun plotse mega-succes aan?
"Iedereen was verbaasd, maar het is fantastisch voor ze. Great."

Hebben jullie vervolgens de doelen bijgesteld?
"Niet echt. Het gekke is dat folk nu erg populair lijkt te worden, met veel folkbands in Engeland en bands die zich tot folk bekeren. Terwijl wij er juist een beetje van weggaan. Onze nieuwe plaat is geen folkplaat. Maar het is opwindend om te zien. We willen gewoon onze plaat uitbrengen en hopen dat mensen dat ook leuk vinden."

Vergeleken met het vorige album klink je op Last Night On Earth zo opgewekt, bijna alsof je verliefd bent.
"Ik voel me zeer verbonden met de thema's van het album, die zeker een vertaling zijn van hoe ik me toen voelde. Ik wilde mijn leven veranderen en nieuwe wegen vinden om creatief te zijn. Het is zo positief als je beslist om te veranderen en ik ben blij dat de songs die vreugde van dat  moment in zich dragen."

Last Night On Earth staat vanaf 21 maart op de Luisterpaal. Noah and the Whale tourt nu in Amerika, staat ook op SXSW en begint in april aan een nieuwe Europese tour, die ook langs Tivoli (6 april) en de Melkweg (18 april) voert. 3VOOR12 nam de band op 15 februari op in Desmet: