Joost van Bellen houdt een dagboek bij vanaf SXSW in Austin, zijn bezoek aan Junkie XL in LA en eindpunt Miami voor de Miami Music Week. Hij zal in deze dagboeken tot in detail zijn ervaringen opschrijven. Dag 9 en 10: Genieten van het uitzicht en hossen alsof het carnaval is.

Er valt niet heel veel te melden over de tijd die we in Los Angeles bij Junkie XL hebben door gebracht. We hebben gewerkt en lekker gegeten en genoten van de fantastische plek waar hij woont. Topanga, het deel van LA waar hij resideert is iets tussen een bergachtig natuurpark en een hippie- en rocksterren wijk. Het is zo groot als Amsterdam maar er wonen maar veertigduizend mensen. En dan nog even zoveel coyotes, ratelslangen, herten, en meer bewegend natuurwerk.Het is er echt prachtig, de uitzichten over de Stille Oceaan en Los Angeles zijn adembenemend mooi. En je voelt dat Fleetwood Mac er woonde en Neil Young daar zijn album Harvest heeft geschreven. Daar zou ik ook zomaar ooit nog eens terecht kunnen komen.

Op woensdagmiddag zijn we naar Miami gevlogen in een overvol vliegtuig. In het vliegtuig heel veel mensen die duidelijk voor de Miami Music Week of voor het Ultra Festival kwamen, dat hier op vrijdag van start gaat. Aankomen in Miami is als aankomen in donker Afrika, de hitte en de luchtvochtigheid vallen als een natte, warme deken over je heen.

Ik ga ieder jaar naar Miami voor de zogeheten Miami Winter Music Conference, een conferentie die ooit leek op het Amsterdam Dance Event. In de loop der jaren is het evenement echter uitgegroeid tot een monster waarbij niemand naar de conferentie gaat maar iedereen feesten afstruind . Die feesten worden gehouden bij de zwembaden en in de clubs van de vele hotels hier.

Dit jaar werd veel te laat aangekondigd dat de Music Conference naar de tweede week van maart plaatsvind, in plaats van de traditionele laatste week van maart. De reden was wat vaag, even kort door de bocht: het Ultra Festival, iets tussen Mysteryland en Lowlands (maar dan vol met Amerikanen) claimt artiesten en wil dat ze exclusief bij hen komen en niet op andere feesten optreden. Dat pikte de Music Conference niet meer en besloot daarom te verhuizen. Ik heb het idee dat er andere dingen achter zitten: dat de stad gewoonweg te vol was tijdens Ultra en dat men dacht dat er meer geld te verdienen zou zijn als het opgebroken zou worden. Dus twee muziekweken in plaats van één.

Die verandering zorgde voor paniek, iedereen was in rep en roer, want de tours van alle Europese artiesten waren rond de oude data gepland en velen hadden al vluchten en hotels geboekt. Chaos dus. Maar aangezien toch niemand naar de conferentie ging gaat alles hier gewoon door lijkt het, het barst van de feesten. Ik mis wel veel mensen, die gewoonweg besloten hebben maar niet meer te gaan. Na al die jaren Music Conference zijn het Amsterdam Dance Event, het Coachella Festival bij Palm Springs en de Music Summit op Ibiza veel belangrijker geworden. Daar zie je de dingen op tijd, kan je echt netwerken en heb je geen ellende aan de deuren van de clubs. Grote pluim dus voor het Amsterdam Dance Event, wat eerst als een beetje lullig evenement werd gezien is nu misschien wel de belangrijkste conferentie op het gebied van dance geworden. Het is alleen zo jammer dat het festival in oktober is en de regen dan traditioneel met bakken uit de hemel komt.

Ik zit hier nu in mijn zwembroek op mijn balkonnetje te tiepen, terwijl ik geniet van het uitzicht op de palmbomen, de smaragdgroene baai en het huis van P. Diddy en Gloria Estefan. En ik heb net uitbundig gezwaaid naar Madonna, dat lukt niet in Amsterdam. Dat ze niet terug zwaaide mag de pret niet drukken, ze ziet niet meer zo goed geloof ik.

Maar goed, we zijn er weer! We zien wel wat er ons te wachten staat, pas op zondag weet ik of het de laatste keer zal zijn dat ik hier ben. Miami is in ieder geval weer geweldig en verschrikkelijk, precies zoals altijd. Het uiterlijk vertoon en de schrille contrasten tussen arm en rijk, de opblaastieten, de aarsgeweien (tribal tattoos net boven je billen), de sportschool jongens die een rugzak van vlees in hun nek hebben getoverd, de Haïtiaanse voodoo taxichauffeurs, al het gedoe om niets en dat heerlijke weer... Ik zal gedurende de week alle smakelijke verschrikkingen van Miami nog wel beschrijven. Wordt vervolgd!

Vlak na aankomst kregen we de schrik van ons leven. Langs de snelweg bij het vliegveld staan grote ronde opslagcontainers vol met kerosine en daar was een gigantische brand uitgebroken. De vlammen gingen honderden meters de lucht in. De chauffeur wilde stoppen om te kijken maar wij kregen het Spaans benauwd. Die containers konden zo ontploffen en dan waren we er niet meer geweest. De brand is niet uit de hand gelopen gelukkig, maar het zorgt vandaag voor heel veel gecancelde vluchten, aangezien het vliegveld van Miami niet meer normaal kan functioneren. Veel dj's, managers en agenten zijn ergens in de USA gestrand. Die hebben nu tickets die hun aankomst op zondag ochtend kunnen garanderen.

Wij reden plankgas op de snelweg richting Miami Beach om veilig aan te komen in het Mondrian Hotel. In dat hotel heben we twee jaar geleden heerlijk gezeten. Maar daar begon de ellende van die hotels alweer meteen. Onze kamer was weggegeven en de balie zei dat we geen reservering hadden voor het soort kamer waar we volgens ons recht op hadden. Uiteindelijk, na een hoop stennis trappen, kregen we een kamer met uitzicht op de stad, waarvan de ramen niet open konden. Voor jullie informatie: we hadden een kamer met balkon en uitzicht op de baai besteld, en daar ook voor betaald.

Eigenlijk is het ieder jaar hetzelfde. Miami Beach zit overvol en de meeste klanten van de betere hotels zijn gehaaide mensen uit de muziek industrie. Die zijn meesters in het zeuren om betere kamers, koningen in vervelend doen aan balies en 'they don’t take no for an answer'. Daar kan zo’n baliejuffrouw uiteindelijk niet tegen op en dan worden er fouten gemaakt die als een domino-effect de hele week doordenderen.

Gelukkig zijn we door schade en schande wijs geworden en werken we tegenwoordig met reisagent Holcar. Dit bedrijf heeft zich gespecialiseerd in artiesten en dan vooral dj's. Vorig jaar toen we plotseling vanwege het overlijden van mijn schoonvader terug naar huis moesten vanuit Austin hadden ze al wonderen verricht. Dit jaar hebben ze gevochten als leeuwen om de goeie kamer toch te krijgen, en dat is uiteindelijk gelukt. Met excuses van het hotel: 'Sorry for the mix up Misten Vanbellen' (spreek uit Vénblun). En dus zit ik nu de koning te rijk op een van de mooiste plekken van Miami de sterreporter uit te hangen.

Door al dat kamer gedoe zijn we twee uur te laat van start gegaan afgelopen nacht. Daardoor hebben we  maar één feestje kunnen doen. Thijs, de man verantwoordelijk voor alle promotie van Rauw en het merk Joost Vénblun én de beheerder van het succesvolle Rauwblog, kwam ons ietwat beschonken ophalen. Thijs is net 21 geworden en mag voor het eerst echt uit in de USA. Onder die leeftijd kom je nergens binnen.

Maar nu dus wel, en dat zal Miami weten. Hij had eerder die dag en de nacht ervoor al bij VIP tafels ettelijke liters drank soldaat gemaakt en ik hou mijn hart vast voor de rest van de week. Hij zit nu meer groen dan geel naast me te trillen van de wodkater. (zoals hij dat noemt) Ik denk dat ik hem in de gaten moet gaan houden. Goed eten en dan drankje, water, drankje, water, in die volgorde en dat volhouden: dan heb je nergens last van de dag erop.

Afijn, we hebben dus maar één feest bezocht en dat was gelukkig een hit. Het beroemde Discobelle blog gaf samen met het innovatieve en hete Franse label Sound Pellegrino een feestje in een leuke tent downtown. Bij de deuren van de locaties kan je het ergste verwachten hier, maar al te vaak is het arrogant gezeur met gastenlijsten.

Ik was helemaal klaar voor een hoop alpha male weet-je-wel-niet-wie-ik-ben gedoe maar Thijs duwde me aan de kant en riep opgetogen: 'We ordered three pizza's!' en kon meteen doorlopen. Huh?! Hij is een broekie, 21 jaar, voor het eerst in Miami, en lapt alle wetten van hier, brutaal aan zijn laars. Hij wist blijkbaar het geheime wachtwoord (Pizza) en de gorilla en het gastenlijstloeder aan de deur lieten ons breeduit lachend door. Tien punten verdiend!

Teki Latex, de label manager die nog het meest lijkt op Oliver Hardy, draaide met Orgasmic de sterren van de hemel. Er was geen touw aan vast te knopen qua stijl, het vloog alle kanten op met alleen maar geweldige muziek. Bart B More draaide even zo goed met Harvard Bass, en Brodinski sloot af met Mikix The Cat met een hiphop meets moombathon set.

Het feest van Windish (een agentschap uit de USA) was een paar huizenblokken verder, maar iedereen kwam vanuit daar bij Pellegrino binnen zeilen. Super om al die bekenden weer te zien. A-Trak, Djedjotronic, D.I.M., Rory Phillips, en nog een hele lijst aan sterren vlogen op de biljarttafels, hingen in de lampen en hosten  door de tent alsof het carnaval was. De stemming zat er duidelijk in en de toon voor de rest van de week is hopelijk gezet. Er was er maar een die beteuterd keek en dat was onze Bart B More. Hij zit al sinds januari hier in de States en wil naar huis. Hij heeft het gehad met de Amerikanen en het nonstop touren  Ik hoop dat we hem deze week kunnen opvrolijken, want we houden van onze Bart.

Na het feest zijn we naar ons hotel gegaan alwaar Judith van Barkers (onder andere mijn agent) en Olga van ID&T nog 'even' een drankje kwamen doen. Die waren ook duidelijk een borrel te ver. Heel hard elkaar overschreeuwend, plunderden ze onze minibar en lieten hun tieten zien. Ze hebben succes hier met hun Hollandse bilpartijen en borsten die van vlees zijn en niet van siliconen. Daar waren ze verschrikkelijk trots op, en dat moest ik dan ook weten. En ja, het zijn lekkere wijven, maar ik heb ze toch maar resoluut de deur uitgewerkt, er moest geslapen worden. Thijs is met ze meegegaan en heeft tussen hen in geslapen vanochtend en later hun toilet ondergekotst. Daar gingen zijn tien punten. Al met al een heel chic begin van ons Miami 2011 avontuur.