Het is nu zondag maar het is een drukte van belang buiten. Het zwembad onder ons balkon ligt vol met vrolijk kwetterende hotelgasten, op het water van de baai scheuren de jetski’s en speedboten voorbij, in de lucht vliegen talloze helikopters en vliegtuigjes met spandoeken die van alles en nog wat promoten.
En ik zit weer binnen te tikken voor jullie, en zo hoort het ook. Wat je belooft moet je doen en gelukkig is het einde in zicht. Mijn benen lijken nog steeds van uitgedroogd rubber, de bloedblaren staan op mijn voeten, mijn rug doet pijn en mijn hoofd is wollig van de alcohol van gisteren. Ik heb krassen op mijn rechteronderarm van een wilde danspartij met een ouwe vriendin, haar jurkje was bezaaid met piepkleine strass steentjes. De dubbele Rietberger in combinatie met een acrobatische tangosessie heeft zijn sporen achtergelaten.
Zo zwaar als de dag begon gisteren, zo makkelijk ging het ons later af. We hebben Boys Noize zien draaien op Ultra en die was heel erg blij om ons te zien. Hij draaide de sterren van de hemel natuurlijk. Zijn set: de perfecte combinatie van nieuwe dingen en hits in een nieuw jasje. En hij doet het zo knap: opbouwen, inhouden, gaan, net voor het publiek klaarkomt toch nog even teasen en dan briljant scoren. Een dj set van hem is misschien het beste te vergelijken met een briljante voetbalwedstrijd of de beste harde sex ooit.
We hebben wat gehangen in het artiestendorp: een trailerpark met zo’n 40 grote campers, allemaal netjes naast elkaar met gezellige terrasjes ervoor. We zagen er Sasha, Steve Aoki, Skrillex, agent die-en-die, manager zus-en-zo, journalist blah-blah, en ga zo maar door. Er is ook een Australische delegatie hier, van One Love. Ze doen reeksen festivals die van stad naar stad reizen, hebben een platenlabel en een vaste clubnacht op zaterdag in Melbourne. De grote man Frank schuifelt wat op en neer backstage en zijn 24-jarige assistent Tyson rent vrolijk lachend van hot naar her. 'Ik heb de beste baan van de wereld', zei hij. 'Ik word goed betaald om overal ter wereld gezellig te doen, een blog bij te houden en zo publiek en artiesten aan ons te binden.' En dat doet hij briljant, iedereen is dol op Tyson. Hij vliegt morgen weer naar Melbourne, over 10 dagen naar Coachella en doet daarna de Music Summit op Ibiza en struint talloze Europese festivals af in onze zomer. Zie hier zijn Tour Of Cool tumblr blog.
Op Ultra hebben we Cut Copy gezien en dat was prima te doen. Grote verassing was het optreden van Empire Of The Sun: WOOOOOW WAT EEN SHOW!! Visuals helemaal te gek, waanzinnige kostuums, super goeie dansers en frontman Luke Steel is gewoonweg een ster. Als een hogepriester van een onbekende planeet staat hij op zijn troon vol lichteffecten, zoals alleen ooit gezien in de beste afleveringen van de tv-serie Star Trek. Hij zingt geweldig goed, speelt gitaar zoals een rockster dat moet doen en vliegt theatraal het toneel over, super. Of de drummer en de andere gitarist nu echt speelden of dat het nep was werd niet geheel duidelijk, maar dat maakte ook eigenlijk weinig uit. De muziek was goed en het spektakel op het toneel grandioos.
Vanaf Ultra zijn we een dik half uur gaan lopen met de navigatie op de iPhone in hand naar een locatie die Castle heette, een taxi was niet te krijgen. Dat lopen was nog best spannend zo door de achterbuurten van downtown: vervallen gebouwen, kapotte straten, ouwe auto’s en een zwerver achter ons aan die waarschuwde voor de richting die we opliepen. ‘Dont go there... Man! That’s the hood! That’s dangerous! That’s not the way to your hotel... Go to the bridge, get out of here...' Ik heb hem maar een dollar gegeven om van hem af te komen, stoer gedaan om te laten zien dat we wel wisten waar we waren, maar we knepen em wel moet ik zeggen. Iedereen heeft hier wel een pistool zegt men en mag schieten als er gevaar dreigt. Als ik een machinegeweer had gehad, had ik op alles geschoten wat er bewoog, denk ik, inclusief zwerfkatten, ratten en stoplichten.
Dat Castle zag er van buiten uit als een Eftelingkasteel, heel raar om dat opeens te zien opduiken daar. Er was een Trouble & Bass feest en dat was leuk, lekker low-key allemaal en heel veel onbekende namen: baby dj sterren in de dop. We ontmoetten er Canblaster en Panteros666, hoorden Brenmar, Roska en Supra1 draaien en zagen bevriende dj’s. Heel gezellig allemaal. Boys Noize was er ook weer, keurig gekleed, zonder petje bijna niet te herkennen. Een soort spinmagere versie van Brian Ferry. De Trouble & Bass ploeg zelf zag er weer fantastisch uit, een soort rockabilly meets hipster stijltje. Veel zwart, vetkuiven en te kekke jasjes. Ze hadden overal gratis cd’s en stickers liggen, zo hoort het op een promofeest. De muziek werd een deel van onze ploeg op een bepaald moment too much. Alleen maar brommende baslijnen en heel veel UK garage. Ik denk dat ik dat zo weer kan oppakken, de ouwe Speedfreax stijl. Ik heb nog zeker 6 meter vinyl staan uit die tijd, maar bij de gedachte om dat allemaal te gaan uitzoeken en te digitaliseren zakt de moed me in de schoenen. Dat is een week werk en aan terugkijken doe ik liever niet.
Ik was graag nog even gebleven bij Trouble & Bass, maar de troepen wilden naar de volgende stop: Ed Banger Records in een plek die Bar heet. En dat was ook leuk, het geluid was verschrikkelijk, de muziek chaotisch, maar de stemming opperbest. We hebben er heel veel bekenden gezien, onder andere Eve uit Toronto, een van de mensen die ik zo miste dit jaar. Ze was er toch, inclusief strass jurkje, waarvan ik nu de schrammen op mijn arm heb staan.
Het feestje was in een achtertuin. Waarschijnlijk normaliter een terrasje, nu een overvolle toestand met toiletten die niet berekend waren op zoveel mensen. Toen een of andere hooggehakte meid zich zomaar tussen ons indrong brak er een catfight uit. De vrouwelijke Belgische promotor deelde flinke klappen uit en ze had gelijk en ze won: ‘Don’t mess with me bitch’. Belgie 1 – U.S.A. 0.
De alcohol vloeide rijkelijk gister, als je zo ontzettend moe bent is drank eigenlijk het enige wat ons overeind houdt. Andere middelen doen we niet aan. Zonder drank had ik het niet gered gisteren, dat is zeker. Maar zelfs met drank komt toch ook de man met de hamer. Sander rook stal en we lagen er keurig om 5 uur in. De rest is nog even doorgegaan, maar zonder dat het echt uit de klauwen liep.
Ik spring nu onder de douche, straks weer Ultra voor Crystal Castles, Beardy Man, MSTRKRFT, GasLampKiller en Chemical Brothers live. Vannacht hebben we ook weer 3 feestjes op het programma staan. En morgen om 12 uur uitchecken uit het hotel, dus verwacht na deze post een hik in de dagboekreeks. Waarschijnlijk kunnen we pas vanuit Amsterdam weer de laatste avonturen en een conclusie online zetten.