White Lies is in een korte tijd uitgegroeid naar een band van formaat. Vandaag spelen de heren op de Mainstage en het veld is afgeladen. De tweede plaat Rituals is maar een matige, maar lijkt met singles als 'Bigger Than Us' toch goed te scoren.

CONCERT
White Lies, Pinkpop Mainstage, zondag 12 juni 2011

MUZIEK
White Lies is een Londens trio, dat sinds tweede plaat Ritual live niet wordt versterkt met een, maar twee man extra. Met debuut To Lose My Life scoorden ze een aantal hits. De nummers gaan veelal over dood, verderf en wat liefde. De band is van top tot teen gemaakt en dat laat zich naast de muziek in alles zien. Zo speelt de bijvoorbeeld band altijd in het zwart, al breekt frontman McVeigh vanavond de dresscode door een wit overhemd aan te trekken.

PLUS
White Lies is door de debuutplaat To Lose My Life snel uitgegroeid tot een band van formaat. Ze spelen tegenwoordig in grote zalen en ook het veld voor de Mainstage is afgeladen. Uit de plaat hebben ze flink wat hits gesleept en daar heeft de band nu profijt van. In het optreden zijn deze nummers de uitschieters. Ze worden met meer kracht en overtuiging gespeeld en dat doet de uitwerking tegenover het publiek ten goede. Frontman Harry McVeigh laat tussen de nummers zien dat hij ondanks de thema's van het nummer aan het genieten is van de show.

MIN
Dat de band van top tot teen gemaakt is, is geen nieuws. Maar ook vanavond is dat aan alle kanten merkbaar. De band heeft de nonchalante kleding ingewisseld voor wat netters. McVeigh maakt ondersteunde gebaren bij de inhoud van de liedjes. Dat kan mooi zijn, mits het oprecht is. Echter, er is geen enkele vorm van inleving te zien. Misschien niet heel gek, want het is moeilijk te geloven dat het leven de jongens werkelijk zoveel verderf hebben meegemaakt in hun leven. De band staat te spelen als een stel zombies en zien er uit alsof ze elk moment kunnen instorten als gevolg een ernstige depressie. Daarbij is McVeigh niet goed bij stem. Gewoonweg vals. Dat wordt bij de eerste noot van opener al 'A Place To Hide' duidelijk. Pijnlijk begin. Dat mag in de loop van het optreden soms wat verbeteren, op veel momenten blijft zijn stem overslaan. Mochten er op To Lose My Life nog een paar aardige nummers staan, die zijn op de tweede plaat niet te vinden. Live weten ze de nieuwe songs ook niet op een interessante manier te brengen.

CONCLUSIE
De band staat er als een stel zoutzakken bij. Er wordt echt niet strak gespeeld en uit de mond van McVeigh komen vaker valse noten dan zuivere. De band moet het hebben van de hits die zijn voortgekomen uit To Lose My Life. Deze brengen ze dan ook een stuk knapper en het zijn de uitschieters van het optreden. De band mist oprechtheid en inlevingsvermogen. Tel daarbij ook nog eens de matige singles van Ritual en er kan eigenlijk alleen maar geconcludeerd worden dat White Lies ten dode is opgeschreven.

CIJFER:
4