Foto's onder het artikel.

Als een theatrale weerman met Gilles de la Tourette die een onweersbui aankondigt: The Gaslamp Killer was een tijdje niet in het land, maar op de eerste editie van het Pitch festival is hij een absolute topattractie. Alsof hij met stroomdraadjes vast zit aan zijn apparatuur, maakt hij wilde gebaren op de maat van de muziek. Hij knalt er drie, vier nieuwe tracks van Hudson Mohawke in, twee van Radiohead, zijn favoriet van Jimi Hendrix en een heleboel ziedende L.A. dubstep. Het lijkt soms alsof hij er domweg platen in kwakt, maar je kunt zien dat hij precies weet wat hij doet. Bij een break slaat hij de armen over elkaar, de teksten zingt hij mee. De wildeman uit Los Angeles is een typisch voorbeeld van een dance act met live meerwaarde, en dat is waar dit festival op mikt.

Pitch is een nieuw festival van concertorganisator MOJO. Zie het als een soort Lowlands zonder al die rockbands en folkzangers. Alle acts hier op het programma zouden in de X-Ray of Bravo kunnen staan, en de nadruk ligt op live acts. Een ambitieus initiatief met een onvoorstelbaar sterk programma met alleen maar relevante acts. Het is ongetwijfeld het begin van een festival dat zich over het hele Westergas terrein uitstrekt, nu nog compact. De eerste dag is meteen een marathon, van 13:00 uur 's middags tot 05:00 uur 's nachts. Niet verrassend dat veel bezoekers het de eerste uren rustigaan doen. Ze pakken nog rustig wat zon op het krappe terreintje tussen de Gasthouder, de Westerunie en het Transformatorhuis. San Proper staat in een lege zaal te spelen, net als Rimer London in die akelig grote Gashouder.

Het publiek druppelt langzaam binnen, maar de start blijft kalm, met het te abstracte gepriegel van Bugge Wesseltoft en Henrik Schwarz, met de sympathieke pet shop pop van Junior Boys. Met Apparat, die met band vrijwel alleen maar nummers speelt van zijn nieuwe album, dat in september uitkomt. Het heeft weinig te maken met een ongrijpbare elektronica die we kennen van zijn dj-sets, of met de melancholische dance van zijn project met Modeselektor. Denk eerder aan de slepende sfeermuziek van Sigur Ros, introvert en mysterieus. Geen makkelijke muziek, maar Apparat weet redelijk lang de aandacht vast te houden.

Het eerste echte hoogtepunt van de dag is funkheld Dam-Funk, die vandaag met band aantreedt. De swag druipt van de muren, Dum-Funk is een uberpimp, die de Westerunie omtovert in een jaren tachtig nachtclub met sex vibes. Hij grijpt terug op de decadente gloriedagen van Rick James. Glad zonder gêne. Liedjes zijn het eigenlijk niet eens, enkel grooves. Hij stapt met zijn keytar het publiek in en soleert alsof hij in Van Halen zit. Toch grappig dat de meest nieuwe en hippe acts zo geworteld zijn in het verleden. Nog een retro act die het vandaag goed doet: Chromeo. De Canadezen hebben apparatuur met lichtgevende benen, en dan sta je al 1-0 voor. Het Transformatorhuis is bom- en bomvol, en Pitch danst uitzinnig op de 80's discopop, die echt knap in elkaar zit. Ze maken van de meest mainstream synthesizerpop een cultfenomeen. De liedjes zijn niet eens allemaal geweldig, de sound is dat wel. Net als Dam-Funk is Chromeo niet bang om clichés uit te vergroten: de vocoder, de gitaarsolo's, de Supertramp synthesizer likjes, het krullende rughaar. Recente singles Hot Mess en Don’t Turn The Lights On zijn de grote hits van de set. Ze spelen rond tien uur, en dat blijkt het piekpunt van de dag te zijn.

Dieptepuntje: Crystal Fighters. Ze hebben als enige een rasechte radiohit te pakken, maar dat dit soepzooitje op zo’n beetje elk festival geprogrammeerd staat deze zomer is onbegrijpelijk. De slordige Britten brengen veel energie met hun slimme Costa-del-Sol stampers (ze hebben wel degelijk meer dan een goed liedje!), maar het klinkt werkelijk nergens naar. Maar de hoogtepunten zijn veel belangrijker: ons eigen afrobeat fenomeen Jungle By Night, dat scoort met aaibaarheid, luchtigheid, ballorige publieksspelletjes en toch ook wel heel veel serieus gevoel voor de muziek. DJ Koze, die Michael Mayer’s Kylie Minogue covert draait, pure mechanische sensualiteit. Het Afrikaans/Portugese Buraka Som Sistema, dat met kontendansjes en waterpistolen de Gashouder opzweept. Hun muziek is een opmerkelijke kruising tussen Braziliaanse baile, Afrikaanse percussie en blazende dubstep.

Er zijn ook wijze lessen te trekken: van 13:00 uur tot 05:00 uur is heel erg lang, en de Gashouder is een heel erg grote zaal, vooral voor de acts aan het begin en eind van de dag. Afsluiter Sinden heeft om half vier amper tweehonderd man tegenover zich. De dynamiek van een festival kun je vooraf lastig voorspellen, maar de complete creatieve top van MOJO liep op dit festival rond om te kijken hoe het in de praktijk werkt. Maar dat is voer voor de evaluatie. De kwaliteit en de goede sfeer waren doorslaggevend. Op de eerste dag van Pitch toont het festival zich meteen een blijvertje. Dit concept zou het gat moeten vullen dat Drum Rhythm liet.