Het jubilerende Elbow heeft besloten de twintigste verjaardag in Nederland te vieren. Als afsluiter van de Lowlands zaterdag is het aan deze Britten de eer om iedereen opgewarmd in bed te krijgen. Guy Garvey en de zijnen pakken iedereen in. Maar de grens tussen pastiche en brille is smal.

CONCERT
Elbow, Lowlands Alpha Stage, zaterdag 20 augustus 2011

MUZIEK
Britse emotionele folkrock: traag en slepend, Muziek die ze eigenlijk al jaren maken, maar sinds de afgelopen twee platen is hun aanhang sterk gegroeid.

PLUS:
Elbow is jarig. Na een hoogtepunt in de vorm van 'Lippy Kids' komt een crewlid met een feestmuts en champagne de heren fêteren met hun twintigjarig jubileum. “Dit doen we elke show hoor,” grapt knuffelbeer Guy Garvey die opnieuw tot koning Lowlands is gekroond. Maar geen koning van bontjassen, blingbling en verplicht buigende onderdanen. Nee, een heerser die meer geeft dan neemt. Wat een rust en warmte straalt het opperhoofd uit. Bij opkomst van de band heft hij enkel zijn papieren bekertje (whisky) en wordt hij beloond met een oorverdovend ontvangst. Dat heet charisma. Er is nog geen noot gespeeld, en Guy geniet van oor tot oor. Hier staat een vakman, een smid met een eeuwig brandend vuur. Zijn vakbroeders zetten 'The Birds' in. De openings- en thematrack van het laatste album Build a Rocket Boys! is bewust geschreven op het epische effect. Het luistert als een hymne en de hele kerk zingt mee. Guy legt zijn hand schuldbewust op zijn hoofd, wijst daarna naar de hemel en slaakt een zucht. Met een diepe buiging neemt hij het massale applaus in ontvangst.

Wat geniet de beste man van zijn band. Tijdens het intro van 'The Bones of You', enkel ingezet door zijn gitarist kijkt hij met verwondering en waardering naar zijn bandgenoot. 'Mirrorball' wordt opgedragen aan de slachtoffers op Pukkelpop, de familieleden en de aanwezigen op het festival. Vóór de hit 'Grounds For Divorce' prijst de zanger de Nederlanders met een geimproviseerd liedje. 'Wat een prachtige dag, in gezelschap van al mijn vrienden. Deze Hollanders zien er geweldig uit.' Wie jarig is trakteert en Elbow trakteert op een live-opname van dit optreden, later dit jaar in een platenhandel bij u in de buurt.

MIN
...en dan ben je die man zat. Hij zegt nu al voor de zesde keer hoe mooi, heerlijk, fijn, geweldig, ongelofelijk prachtig we zijn. Haal die mierzoete suikerspin eens uit je linker hersenhelft. Nu willen we ook wel wat ballen, wat scherpe regels en iets schurends horen. Aanstekers gaan in de lucht, handen waaien van links naar rechts en we krijgen zelfs Snow Patrol stadionpop te horen. ‘And we’re all one big happy family again,’ Guy ik geloof je nu niet meer hoor. Kom, even brullen nu. Ik wil je pijn voelen, jij hebt toch ook wel eens een kutdag? Er volgen drie middelmatige nummers 'The Night', 'Towercrane Driver' en 'Weather To Fly' zijn het gewoon net niet. Te traag en met gezochte pathos. Slotnummer 'One Day Like This' is als U2 zonder The Edge. Het poppetje van de albumhoes wordt levensgroot opgeblazen, de zaallichten gaan aan en we geven elkaar allemaal nog even een wamre knuffel en een lange zoen.

CONCLUSIE
Elbow is als een schilderij uit de COBRA-stroming. Critici zeggen ‘dat kan mijn zoontje van zes ook’. Elbow antwoordt: ‘nou, laat hem dat maar doen dan’. Het is geen ingewikkelde muziek of moeilijkdoenerij, maar weergaloos uitgevoerde emo-stadion-folk. Succes leunt op oer emoties, sympathie en de kracht van anthems. Ergens is dat heel gemakkelijk ja, en het is niet moeilijk Elbow te haten. Maar wanneer je het zo ongelofelijk goed uitvoert, met zoveel spelplezier en oprechte warmte, verdien je ook respect. Pastiche en brille zitten hier dicht bij elkaar. Aan jou om je over te geven aan de evangelie of te breken met de Elbow-kerk.

CIJFER:
7

Meer Lowlands op de speciale festivalsite