Om maar met de deur in huis te vallen. Foo Fighters doet op hun zevende langspeler Wasting Light eindelijk weer precies waar ze goed in zijn. Niet te overdreven zoals op album In Your Honor of te nodeloos complex (Echoes, Silence, Patience Grace) en al helemaal niet het verschrikkelijk zoetsappige van In Your Honor disc 2 en livealbum Skin And Bones. Op de plaat staan alleen maar oprechte, vol gas, rechtdoorzee rocksongs met catchy popmelodieën die vaak terug doen denken aan de beste albums van het vijftal. Wasting Light is 3VOOR12 album van de week.
Op Wasting Light klinkt Dave Grohl voor het eerst in jaren weer urgent. Daar zal de hernieuwde inspiratie die hij kreeg van zijn uitstapje met zijproject Them Crooked Vultures vast ook mee te maken hebben. Die band had immers speelplezier hoog in het vaandel staan.
Openingstrack Bridge Burning bevat alle ingrediënten voor een topsong. Er is een simpele, maar doeltreffende gitaarriff. Er zijn de aanzwellende drums, er is een catchy melodielijn, en om het af te maken schreeuwt Dave Grohl na 30 seconden: "These are my famous last words!" Daarmee is de toon gezet en de plaat geopend.
Op de plaat staan nog minstens vier van die nummers die meteen blijven hangen. Rope heeft weer zo'n riff die terug doet denken aan de tijd van One By One en in ballade Dear Rosemary toont Dave Grohl zich van zijn gevoelige kant. Niet zo tenenkrommend als op bijvoorbeeld Skin And Bones, maar op een manier waarop je wel in hem gelooft. Ook nummers als Arlandria, These Days en A Matter Of Time klinken gelijk vertrouwd.
Alleen White Limo is een beetje een vreemde eend in de bijt. Daar gaat Foo Fighters bijna op de heavy metal toer. De track is zo ongeveer het tegenovergestelde van alle andere songs van de band. Niet melodieus, onverstaanbare zang en bikkelhard. Gek genoeg stoort het niet, dat komt vooral doordat het, net als de rest van de plaat, zo oprecht wordt gebracht.
Een syndroom waar bijna alle platen van Foo Fighters aan leiden is een wat wisselvallig slot. In de laatste drie nummers op de plaat daalt het tempo en zijn de catchy refreinen ver te zoeken. Dat is echter maar een kleine domper op de feestvreugde. Want Wasting Light kan respectvol aansluiten in het rijtje The Colour And The Shape, There's Nothing Left To Lose en One By One.
De liefhebbers van die albums komen gegarandeerd aan hun trekken bij deze plaat. De band probeert niet krampachtig te vernieuwen zoals in het verleden en dat zorgt er zowaar voor dat de band op deze plaat als herboren klinkt.
Wasting Light komt op 12 april uit op Roswell/SonyBMG en staat tijdelijk op de Luisterpaal. In het kader van de 3FM Week cd, besteden ook onze radiocollega's bij 3FM deze week aandacht aan Wasting Light. Zo kunnen luisteraars het album winnen.