"From the quiet comes most good things." Een op het eerste gezicht niet alledaagse stelling voor een muzikant. Toch geeft Stuart Murdoch, medeoprichter, zanger en gitarist van Belle & Sebastian, met dit ene zinnetje precies weer waar het op de meest recente langspeler van de band om draait. Op Belle and Sebastian Write About Love - gewoon Write About Love mag ook - bedient de band zich weer van dezelfde middelen als voorheen, maar zet deze veel spaarzamer in. Een evolutie, zeker geen revolutie: waren op de laatste albums, The Life Pursuit (2006) en de gelijknamige soundtrack van Murdoch's film God Help The Girl (2009), leegtes vakkundig volgesmeerd met strijkers en blazers, op Write About Love blijven die meer op de achtergrond en is weer iets te horen van de Schotse weidsheid die B&S kenmerkte in de begindagen.

Daarmee gaat ook de muzikale frivoliteit deels verloren. Write About Love kent een aantal momenten die nogal stroperig aandoen. Calculating Bimbo laat na vier saaie minuten een knagende teleurstelling achter. Op het verplichte bruggetje op driekwart na, ontbreekt iedere variatie en mist het nummer de creatieve details die eerder Belle And Sebastian werk boven het indiefolk-maaiveld deed uitsteken. Ook Little Lou, Ugly Jack, Prophet John, een duet met Norah Jones, voldoet niet aan de verwachtingen. Het lijkt erop dat Murdoch om de zangeres te behagen, teveel van de eigen lijn is afgeweken.

Tot zover de kritiek, gelukkig gebeurt er ook veel moois op Writing About Love. Opener en uitschieter I Didn't See It Coming laat horen dat de gouden formule om slimme en beklijvende popsongs te maken niet verloren is gegaan. Murdoch vertelt samen met een engelachtige Sarah Martin in het nummer over een zorgeloze reis die beiden maakten. De speelse naïviteit en melancholische ondertoon sluiten naadloos aan bij eerder repertoire, de arrangementen slaan een brug tussen het 'naakte' Tigermilk en If You're Feeling Sinister, en het veel voller klinkende The Life Pursuit.

Ook de lichtere popsongs op de plaat krijgen steeds een verrassing mee. Zo krijgt I Want The World To Stop op gepaste momenten een lichte zet in de rug van een orgeltje, bestaat de brug uit een bassolo met op de achtergrond spaarzaam ingezette strijkers, en mondt het nummer uit in een uit de sixties afkomstige finale, compleet met kopersectie. Het grootste verschil met The Life Pursuit is dat veel subtieler gebruik is gemaakt van strijkers en blazers, waardoor de songs lichtvoetig blijven en niet de zware klank van veel nummers van dat album mee moeten torsen. Wat heet: I'm Not Living In The Real World is een vederlichte, heerlijk uptempo popsong, waarop Murdoch de vocalen aan bandlid Stevie Jackson laat. Diens vrijzinnige stemgeluid sluit uitstekend aan bij de teksten (over de adolescent die weldra de 'echte' wereld moet betreden) en klanken van het nummer.

Toch zit in de staart van het album het meest typerende voorbeeld van het nieuwe geluid van de Schotten. The Ghost Of Rockschool is soms een verstilde ballad met alleen de subtiel galmende stemmen van Murdoch en bandlid Sarah Martin, soms een complex gearrangeerd meesterstuk met trompet, orgeltje, strijkers en dwarsfluit, en wisselt beide af zonder dat er ook maar een noot teveel gespeeld wordt.

"If you get a chance, when you're in position to, please listen out for the hum of the cosmos, and be comforted." Het geeft het herwonnen gemak weer waarmee Belle And Sebastian om durven te gaan met leegtes. Belle And Sebastian Write About Love is zo de missing link geworden die het oudere werk koppelt aan het latere Dear Catastrophe Waitress en The Life Pursuit. Niet revolutionair binnen de discografie, wel een plaat die de knap gearrangeerde kunstwerkjes van die latere albums moeiteloos combineert met de ruimtelijke songs uit de begindagen van de band.

Belle And Sebastian Write About Love komt uit bij Rough Trade/Konkurrent en is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.