De naam Smoke Fairies komt van de mistbanken die zomers ontstaan als de ochtenddauw op de grassige Britse hooglanden verwarmd wordt door de zon. Troebele uitzichten, waarin je ieder gevoel van tijd snel kwijtraakt. Zo is ook de muziek, die je in het slome tempo van een middagsiësta meevoert van het broeierige zuiden van de States, naar de kilte van de Britse eilanden. Twee lieflijke sirenen fluisteren in je oor dat je best nog even mag blijven liggen.

GEZIEN:
Smoke Fairies, Duitse Kerk, Crossing Border, 20-11-2010

MUZIEK:
De grote aandachttrekker van Smoke Fairies is de etherische tweestemmige zang van Katherine James en Jessica Davies, die zwaar put uit de Britse folktraditie. Het is dan ook verleidelijk om met Enyaanse vergelijkingen en Keltische clichés op de proppen te komen, maar de verrassing zit ‘m bij Smoke Fairies in de begeleidende gitaarpartijen. Die zijn namelijk van het soort waarvoor Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht. Traditionele Mississippi blues dus, compleet met heerlijk stroperige slide-solo’s, in een iets gelikter jasje. Debuutalbum Through Low Light And Trees staat bol van de donkere en broeierige folk, met altijd de koele zang als tegenwicht.

PLUS:
De glasheldere zang is van een engelachtige schoonheid, maar ook voortdurend op een verontrustend naïeve manier een beetje creepy, de combinatie met rauwe bluestoonladders en gitaarslides voelt verrassend natuurlijk. Ongepland hoogtepunt in de set is het kapot gaan van de pedalencollectie van Davies. Noodgedwongen moet het tweetal, dat tot dat moment wat bleu op het podium stond, de tijd vullen met praatjes. Het zijn hele eenvoudige, maar verschrikkelijk oprechte praatjes. Over hoe leuk het is om de bandleden beter te leren kennen, en dat die bijtende doodskreet van de pedalen eigenlijk best rock ’n roll was. De grote Duitse Kerk lijkt er drie maten mee te krimpen, de sfeer wordt plotsklaps die van een intiem huiskamerconcert. Complimenten mogen dan ook naar de begeleidingsband, die vaak net genoeg aanwezig is om de zang een wat gedragen geluid te geven, maar nooit hinderlijk op de voorgrond treedt. Bescheidenheid siert daadwerkelijk.

MIN:
Een krap uur spelen is net iets te lang, vinden sommigen. Inderdaad kun je na een tijdje best uitgekeken raken op de toch wat trage liedjes. Een hitje, wat meer tempowisselingen en vaart zouden de band live zeker goed doen. Aan de andere kant is het nou juist datzelfde kabbelende tempo dat Smoke Fairies zo spannend maakt.

CONCLUSIE:
Smoke Fairies combineert de zinderende hitte van het Amerikaanse zuiden met de mystieke nevel van de Britse eilanden op een manier die volkomen natuurlijk aanvoelt. Lieflijke sirenen met een duister randje. Zeker niet iedereen zal het geduld op kunnen brengen voor het lome tempo, en er zal niet ieder optreden iets kapot gaan, maar voor wie wil biedt het tweetal een klein uur lang een heerlijke oase van rust.

CIJFER:
7,5

Alles over Crossing Border op de speciale festivalsite.