Small Black komt uit Brooklyn, twee van de bandleden zijn medewerker van Pitchfork en ze maken muziek die onder het label glo-fi wordt geschaard. Geen wonder dat hun eerder dit jaar in eigen beheer uitgebrachte debuut ep al snel aandacht kreeg van verschillende blogs en online magazines. Jagjaguwar was er vervolgens als de kippen bij om de ep opnieuw uit te brengen en op dat label is vorige maand ook het debuut New Chain verschenen.

GEZIEN:
Small Black, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, 27 november 2010

MUZIEK:
Small Black vermengt op een slimme manier jaren tachtig synthpop (de casio!) met noise-achtige synthesizerlijnen, loops en dromerige zang vol galm. Hun eerste ep uit 2009 was nog een huiskamerproduct van Josh Kolenik en Ryan Heyner. Het vorige maand verschenen debuutalbum New Chain laat een rijker geluid horen van een band die mede door de toevoeging van een drummer en bassist is gegroeid.

PLUS:
De referenties aan New Order zijn onmiskenbaar. Als je tussen de oogharen kijkt zie je zo Stephen Morris achter de drumkit zitten - dat hij meespeelt over een basis van beats versterkt dat beeld nog eens - en de bassist speelt soms de van Peter Hook bekende hoge baslijnen. Hoewel de omfloerste stem van Josh Kolenik steviger is dan die van Bernard Sumner, heeft hij eenzelfde monotoonheid. Alsof hij wat onverschillig achter de muziek aanzingt. Maar ook invloeden van Brian Eno en Gary Numan zijn te horen. Van schaamteloos epigonisme is echter geen sprake. De muziek van Small Black is gruiziger en minder toegankelijk dan die van New Order. De noise-achtige synthesizerpartijen, de tragere nummers, de loops en de overstuurde zang zorgen voor een eigen, dromerig en trippend geluid.

MIN:
De continue galm op de zang van Josh Kolenik krijgt op den duur iets vermoeiends. Je wilt ook wel eens een keer kunnen verstaan wat hij zingt. Ook maakt het geheel een wat rommelige indruk. De beats, het live drumspel, de samples, fuzz en galmende zang zorgen voor een brij die op zichzelf ook voor een lekkere trip kan zorgen, maar net zo makkelijk een dikke laag is waarbinnen de melodieën ondersneeuwen.

CONCLUSIE:
De combinatie van synthpop en glo-fi die op het album goed werkt, is op het podium nog niet helemaal in balans. In een aantal nummers worden de dromerige melodieën overheerst door samples, beats en zang. Potentie heeft de band zeker. In thuisland Amerika hebben ze een mooie uidrukking voor zulke twijfelgevallen: “the jury is still out”.

CIJFER:
6,5


Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.