In 2005 kwam er een einde aan artrockformatie Kopna Kopna. Ondanks het winnen van een Essent Award, een optreden op Lowlands en een fris onthaal van de vaderlandse popjournalistiek, bracht debuutalbum Like You minder dan was gehoopt. Er werd nog een sabbatical aangekondigd , maar na een jaar rust stierf Kopna Kopna een stille dood. De artistiek veelzijdige bandleden zien elkaar nog wel geregeld bij Alamo Race Track, Ghosttrucker en het theatergezelschap de Veenfabriek. Onder de vleugels van dat laatste gezelschap schreef Elstgeest de laatste jaren liedjes voor muziektheatervoorstellingen. Een selectie van vooral de rustigere liedjes daaruit is terechtgekomen op het album dat hij onder de naam Ekchardt op Motel Mozaique presenteert. “Kopna Kopna was een team, we schreven alles samen. Dit zijn echt mijn eigen liedjes.”
The Big Blue Yonder is het solo-debuut van Elstgeest. Waar bij Kopna Kopna het avant-gardistische avontuur de basis van de muziek was, de liedjes op The Big Blue Yonder opvallend gestructureerd. Klassieke singer-songwriter nummers zijn het geworden, opgebouwd langs de ijzeren wetten van de popsong met een vleugje cowboy en warm gearrangeerd. Elstgeest: “Vijf jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik een album met vooral americana-achtige songs zou schrijven, nu ik zelf gitaar speel kwam het er heel natuurlijk uit. Kopna Kopna had echt een grootstedelijke energieke sound, Eckhardt is reflectiever, meer een baken van rust in een steeds snellere wereld.”
De meeste liedjes van het album zijn geschreven voor een Veenfabriek voorstelling. Elstgeest kwam bij het eigenzinnige muziektheaterensemble terecht nadat hij met Kopna Kopna aan een aantal voorstellingen had meegewerkt. Muziektheater bleek een artistiek interessante vorm die hem op verschillende manieren inspireerde. “Sommige liedjes zijn specifiek voor een voorstelling geschreven, andere liedjes zijn meer geïnspireerd op een karakter uit een voorstelling of een idee dat me inspireerde en sommige liedjes zijn gewoon los van de Veenfabriek ontstaan.”
Essentieel bij het ontstaan van het album was de rol van Frans Hagenaars, Excelsiorbaas en labelproducer. Ze kennen elkaar via Ghosttrucker en en Alamo Race Track. Toen Hagenaars opving dat Elstgeest bezig was liedjes op te nemen, belde hij hem op. “We zijn toen een kop koffie gaan drinken, een goed gesprek gehad en ik heb later een cd’tje met drie nummers in zijn brievenbus gedaan.” Een jaar lang gooit Elstgeest om de zoveel tijd een cd’tje door de brievenbus van de producer. “Die manier werkte erg goed voor mij. Het was toch een stok achter de deur om nummers die niet helemaal klaar zijn af te maken. We hebben het rustig aan gedaan en na een jaar hadden we genoeg liedjes om op te nemen.”
Dat opnemen ging op de ouderwetse manier. Weinig clicktrack, geen koptelefoons en spelen maar. “We hadden heel veilig een paar maanden achter elkaar kunnen knippen en plakken en alles perfect kunnen gladstrijken, maar dat past niet bij de muziek. Nu was het echt aftikken, inspelen en kijken wat de beste versie was. Zo hebben we twaalf nummers in vier dagen opgenomen en klinkt het resultaat organischer dan het had geklonken als we voor de moderne manier hadden gekozen.” Bij die opnames kreeg Elstgeest de hulp van een hechte groep muzikanten die ook meewerkten aan de totstandkoming van de albums van Awkward I en Ghosttrucker. “We zijn samen een hechte scene die is ontstaan op basis van enthousiasme voor elkaars muziek en ideeën.”
The Big Blue Yonder komt uit bij Excelsior in samenwerking met de Veenfarbriek. De presentatie is op Motel Mozaique.