Laura Marling (1990) debuteerde twee jaar geleden met het album Alas, I Cannot Swim. Ze ontving een Mercury Prize nominatie, stond op Lowlands en toerde over de hele wereld. Nu is ze terug. Volwassen en met een donkerdere plaat: I Speak Because I Can.

Hoe heb je de afgelopen tweeënhalf jaar ervaren?
"Als in een waas. Ik heb non-stop getoerd, had zes maanden om de nieuwe plaat te schrijven, op te nemen en nu ga ik op tour."

Is dit de plaat die je altijd wilde maken?
"Ja, ik denk het wel. Het eerste album voelde niet als mijn album. Meer de plaat van Charlie (Fink, zanger van Noah and the Whale, ex van Laura en producer van haar debuut). Dat is niet erg want het is een mooi album geworden. Kort na de release van die plaat gingen we uit elkaar. Dat is alles wat ik er over wil zeggen. De nieuwe plaat is een album van een fijn collectief muzikanten: ik en mijn band. Voor mij betekent de plaat daarom veel meer. Het is niet voor niets live met de hele band opgenomen."

Je debuut voelde niet als jouw album?
"Ik vroeg Charlie nadrukkelijk die leidende rol op zich te nemen. Ik wist destijds niet hoe ik zoiets aan moest pakken. Hij is heel slim en weet dat wel. Mijn fout was dat ik in het creatieproces niet meer mijn mannetje stond. Ik schreef de teksten en zong ze in, punt. Het is mooi dat ik in de tussentijd veel heb geleerd en voor deze nieuwe plaat wel een belangrijke rol vervulde. Ik was de bandleider bij het opnameproces. Maar omdat ik heel slecht uit kan leggen wat ik wil en geen technische muziekkennis heb, speelde ik alles voor. Het was veel werk, maar het is de plaat ten goede gekomen."

Hoe hoop je dat men de nieuwe plaat ervaart?
"Als een klap in je gezicht."

Het woord 'pop' in popfolk kunnen we schrappen.
"Dankjewel. Ik wilde alle frutsels in de muziek kwijt. Er mocht geen klokkenspel de studio in. Noem het de rebel in mij, maar dit moest een stoere en eerlijke plaat worden. Toen ik het titelnummer I Speak Because I Can had geschreven, wist ik dat ik klaar was voor de opnames."