Zo beste lezers, fans en mams, het dagboek is in ere hersteld na een jaartje afwezigheid. En, anders dan de jaren ervoor waar ik alleen een verslag van de Miami Winter Music Conference schreef, stort ik me nu ook in het diepe van South By South West (SXSW) in Austin Texas en een paar dagen Los Angeles, gewoonweg voor de kick, uit pure malligheid.

Ik geloof dat ik nog nooit zo onvoorbereid en afgepeigerd op muziekreis ben gegaan als deze keer. Het Rauw weekend mocht er weer zijn en afgelopen zondag met 3 uur slaap onze koffers gepakt op een manier zoals de Swedish Chef in de keuken van de Muppetshow staat. Heurdie-beurdie-skeur enthousiast van alles in de valiezen gedonderd met als resultaat alhier oneven aantallen schoenen, het ontbreken van tandpasta, jassen en hoedjes en weet ik wat we straks nog allemaal meer gaan missen. Maar ach, wat maakt het uit, wat we missen kopen we hier wel. Reispartner is tevens mijn levenspartner, Sander, de man met wie ik al 15 jaar samenwoon, met wie ik lief en leed deel. Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen, maar daar later in de week veel meer over.

Even een korte uitleg wat we hier gaan doen: SXSW is een festival voor film, interactieve media en muziek, waarvan de laatste week de muziekweek is. Duizenden vliegen in om voornamelijk bandjes te zien en te horen en veel te netwerken en bier te drinken. Er is ook dance, maar niet veel, en wat er is, is een kolfje naar mijn hand. In Los Angeles schijnt het helemaal happening te zijn op het moment, dus waarom niet een paar dagen daar kijken? Hoogstwaarschijnlijk ook nog twee studiosessies met een wereldberoemde beroemdheid en een afspraak met een wereldberoemde ontwerper. En daarna als dikke sappige kers op de siliconen pudding vijf dagen Miami, alwaar de elektronische muziekscene (lees de dancewereld) de boel volledig op z’n kop komt zetten. Twee weken van inspiratie opdoen, oude contacten warm houden en nieuwe contacten maken.

Draaien doe ik niet meer hier, ik heb geen zin in een werkvisum voor te veel geld en te veel gedonder en heb geen zin meer in die stress om voor te weinig geld op plekken te staan waar het een ongeorganiseerde puinhoop is. Dat klinkt blasé en als gezeur, en dat is het ook natuurlijk, maar na een aantal jaren weet house oma meestal wel wat je kan verwachten. Meestal zeg ik, want er gaat vast van alles gebeuren dat helemaal niet in de pijplijn der vermoedens zit. En dat maakt het natuurlijk zo leuk.

Eigenlijk hoopt deze oude discodino op twee relaxte weken wat bandjes kijken en dj's een handje schudden en lekker uitrusten van een paar zware weken in Nederland. Het is aan jullie te hopen dat het dagboek volledig strandt in twee weken van een keihard rock&roll leventje in de keiharde kolereherrie, drijvend in bier en wodka, met alle gevolgen van dien.

Vooralsnog gaat alles nog beter dan ik had durven dromen. Gisteren bij de KLM vlucht naar Atlanta een upgrade naar business class geregeld, een relaxpilletje erin gegooid met een glaasje champagne, 3 films gekeken en de 9 uur reis van was een mum van tijd voorbij. In Atlanta stond er NIEMAND (ongelofelijk!) in de rij bij de super vriendelijke douane (nog ongelofelijker!!) en waren we in no time dat super overzichtelijke vliegveld door gesjeesd (het aller ongelofelijkst!!!). Bij het ophalen van onze bagage, wat hier eerst moet voor je door kan reizen, stonden er verscheidene beagle hondjes met leuke jasjes aan te wachten op ons. In het verleden is zo’n ontmoeting wel eens mis gegaan; ik tollend van de anti rugpijn spierverslappers op mijn knieën enthousiast met die lieve hondjes spelend op het vliegveld van Perth Australië... Ik ben bijkans de boeien in geslagen daar, gewoonweg omdat ik raar deed, uit Amsterdam kwam en niet in de smiezen had dat het drugshonden waren. Die herinnering deed me even griezelen, maar de goed gejackte speurhondjes negeerden ons totaal.

Wat verder te vertellen over Atlanta? Iedereen leek opgewekt en goed gemutst, duidelijk de stad van die vrolijke kokosnoot van een Felix de Housecat en die olijke Man from Wallmart; Treasure Fingers! En dat het internationale gedeelte van het vliegveld vol hangt met te kekke kunst die daadwerkelijk ook nog iets te melden heeft was ook een onverwachte verrassing, Amerikaanse vliegvelden kunnen zo verschrikkelijk onpersoonlijk zijn. Traditioneel hebben we een drie dubbele cheeseburger naar binnen gepropt en afgenipt met een liter coca cola, zodat we lichtelijk misselijk van de overdosis vet en suiker bij de gate voor de vlucht naar Austin aankwamen. En buiten de vermoeidheid en de amechtigheid was het leuk aankomen daar, veel muziek mensen met heel veel gitaren. Van stoere mannen met paardenstaartje en andere country & western sterretjes tot braaf getatoeëerde death metal figuren en blinde donkere oude mannen die waarschijnlijk heel fijn de blues kunnen jammeren. En heel leuk: de helft van vriendjes Mediengruppe Telekommander uit Berlijn zat er met zijn vriendin, al 3 dagen op reis door gecancelde vluchten, dus daar kwam weinig meer uit. Die gaan we later nog wel zien ergens.

De vlucht naar Austin was een hellevaart, turbulentie, slagregens, dronken schreeuwende mede passagiers... En in mijn vermoeidheid zag ik opeens dat gemene doodenge harige mannetje uit dat Stephen King verhaal vals lachend aan de buitenkant van ons raampje hangen. Was hij het echt? Brrrr..... Uiteindelijk met veel horten en stoten geland in een regenachting en koud Austin, waar het eigenlijk bloedje heet had moeten zijn, en waar gelukkig wél de country & western uit de speakers op het vliegveld loeide. Snel naar ons hotel voor 1 nacht alwaar we een spontane upgrade naar een dubbele senior executive suite kregen, met de mededeling dat er een extra bed opgemaakt werd. Nou bedankt, maar een extra bed is niet nodig mejuffrouw van de balie. Je zag haar kijken, nu breekt mijn cowboy boot?! Homo's in ons hotel?!! Ja, tuthola, echte mannen homo's in jouw hotel in jouw Texas. En als je niet oppast wordt het nog veel erger als we de twitter tip van Diplo gaan opvolgen: we gaan deze week dansend naakt over straat.

Vanochtend natuurlijk veel te vroeg op door het tijdsverschil, waarna we uren hebben zitten wachten op goede vriend Miel die vanuit Houston met een Mercedes Sport uit 1979 door de stormregens met gevaar voor eigen leven hierheen onderweg was. Verder de hele dag bezig geweest met het voorbereidende werk, onze SXSW passen opgehaald in het Convention Centre dat er een stuk minder leuk uit ziet als de RAI bij het halen van een griep prik. Wel te gek zijn al die types hier, van kwaaie overvette hiphoppers in meters lange oversized T-shirts tot spin magere hipsters in broeken waar de vulling van mijn pen nog niet eens in zou passen. Oma’s met crazy colour blauw haar, nerds met jampot glazen brillen en zelf gebreide grijze jurken, verscheidene versies van de Adams Family, ook in zuurstok roze, en nog veel en veel meer. Echt genieten.

Later op de dag zijn we eindelijk in ons gehuurde huis ingecheckt in een geweldige rare buurt te midden van hippie gemeenschappen, kunstenaars en kluizenaars, chique bedoeningen, studentenhuizen, villa kakelbonts, crack houses, vuilnisbelt tuinen met vechthonden en waanzinnige bouwsels gemaakt door architecten met een borreltje teveel op. In zo’n architectonische freak out zitten wij, een Tree House dat zo de bladen in kan, met uitzicht op de rivier en gevuld met allerhande rond sjezende robots, die zeep in je handen spugen, die de vloer dweilen, die het huis in een wip van gordijnen voorzien, .... waardoor je je als Nederlander toch weer een beetje dommig voelt.

En nu? We zitten al uren te kijken waar we morgen heen kunnen gaan, we checken honderden bandjes en andere artiesten, maken een selectie, zetten die in een tijdschema en we zagen al snel dat het een hopeloze zaak gaat worden. Nooit en te nimmer dat we alles kunnen zien. We hebben nu net alle come backs, alle lokale bands, alle Nederlandse acts, Motorhead, Suzanne Vega, alle modern klassieke acts, alle veganistische etnische muzikanten en christian metal close harmony koren eruit geflikkerd. Blijft over: een lijst van zo’n 35 artiesten en 10 feesten die we absoluut niet mogen missen. En we zijn nog niet klaar. De confirmaties van privé feestjes en allerhande evenementen die ons werkelijk niets meer zeggen vliegen binnen in onze inbox. En zo direct komt grote vriend & internationaal top manager Michiel uit Los Angeles binnen gevlogen, die natuurlijk nog veel meer puike tips heeft die ongelofelijk onmisbaar zijn. HELP!!!!