Het was natuurlijk ook een onmogelijke vraag. Zeker met de persoon waar de vraag over gaat naast hem. Producer Brian Joseph Burton alias Dangermouse heeft de afgelopen jaren een fascinerend palmares opgebouwd. Hij werkte met allemaal muzikanten die al een hele carrière achter zich hadden. Met Damon Albarn in Gorillaz, met Beck en Black Keys. Met veteraan rapper en zanger Cee-Lo Green vormde hij Gnarls Barkley, met rapper MF Doom was hij Dangerdoom. Nu werkt hij met zanger James Mercer van The Shins. Wat zit daar voor psychologie achter, dat iedereen bij Dangermouse een warm bad vindt?

Dangermouse en James Mercer ontmoetten elkaar een paar jaar geleden op het Roskilde Festival in Denemarken. Mercer tourde er met Wincing The Night Away, het meest recente en meest succesvolle Shins-album tot nu toe. Het kwam binnen op nummer 2 in de Billboard lijst, ongekend hoog voor een indieband. “Na Wincing wilde ik echt iets anders”, zegt Mercer nu. “De verantwoordelijkheid om met een opvolger te komen viel me zwaar. Ik wilde een andere richting in slaan, maar wist zelf niet zo goed hoe. Ik heb contact gehouden met Brian. We hebben dezelfde muzieksmaak en dezelfde kijk op het leven. Ik voel me gewoon op mijn gemak bij hem. Brian stelde voor om echt een band te beginnen samen.” “Ik durf me best een autoriteit op het gebied van The Shins te noemen”, zegt Burton. “Ik ken zijn werk al mijn broekzak.”

Die band werd Broken Bells, en de samenwerking tussen de twee werkt. Het stempel van Dangermouse is moeilijk te omschrijven. Als je al zijn producties naast elkaar legt, kun je moeilijk een Dangermouse stijl destilleren. Maar wat hem steeds op een andere manier lukte, krijgt hij ook bij Mercer voor elkaar. De roots van Dangermouse liggen in de hiphop, maar Broken Bells heeft daar niet mee te maken. De arrangementen zijn stijlvol en fris, maar niet per se uitgesproken. “In een nummer als Vaporize herken je James meteen”, zegt Burton. “Zijn stem is zijn kracht, zo zal hij altijd klinken. Dat is de basis. Vervolgens hebben we vooral met het orgel gespeeld. Mensen denken soms dat ik alleen beatgeörienteerde muziek maakt, maar dat is helemaal niet zo. Mensen die veel van mijn muziek kennen zeggen dat het precies is wat ze verwachtten, mensen die maar een paar dingen kennen vinden dat het klinkt als niets anders wat ik ooit gemaakt hebt. Ik ben strikt genomen geen producer. Ik ben meer een muzikant. En mijn belangrijkste taak is zorgen dat er goede liedjes komen.”

Maar wat zijn geheim nu precies is, die vraag ontwijkt Dangermouse een beetje. Hij zegt te werken zonder plan, zich niet bewust te zijn van dit soort processen. Maar in een eerder gesprek met regisseur Steven Soderberg zei hij er wel degelijk iets interessants over. “Volgens mij is het angst. Muzikanten weten zelf niet zo goed hoe ze terecht gekomen zijn de in positie waarin ze zich bevinden, maar ze willen hem niet verliezen. Het enige wat je denkt is: vasthouden, raak het niet kwijt. En dat is precies wat ervoor zorgt dat je het wel verliest.” “Eigenlijk is het raar”, zegt Mercer. “Hoe kan het dat veel muzikanten alleen maar slechter worden naarmate ze ouder worden, terwijl regisseurs en schrijvers met de jaren alleen maar beter worden? Misschien nemen muzikanten het niet serieus genoeg? Er is een soort romantisch idee van zelfdestructie, wat de gemiddelde carrière van een muzikant niet langer maakt. Ook ik ken die drang ja, al word ik wel rustiger naar mate ik ouder word.”

Misschien ligt de kracht van Dangermouse wel in het feit dat hij een soortgelijke angst kent. “Ik ben altijd bang”, zegt hij. “Dit was het eerste project dat ik zonder angst afgerond heb. Natuurlijk maakt het me uit wat andere mensen er van vinden, maar ik ben er nu zelf helemaal tevreden over. En nu ga ik rustiger aan doen. Ik weet niet tegen wie ik aan het racen geweest ben de afgelopen jaren, maar ik bleef maar bezig. Voorlopig even geen nieuwe projecten. Ik blijf Broken Bells trouw.”