Vorig jaar stond gitarist Teun Hieltjes om één uur op de Lowlandszondagmiddag vol trots te kijken naar het optreden van zijn vrienden van De Staat. “Spelen op Lowlands was ineens een stap dichterbij. Ik dacht: als zij het kunnen, dan kunnen wij het ook.” Precies een jaar later staat hij met Go Back To The Zoo op exact dezelfde tijd op het festival, maar dan in de India.

De hoeveelste Lowlands is dit voor je?
“Ik geloof de vierde keer. Ik ben altijd op rare manieren het terrein op gekomen. De eerste twee jaar zonder te betalen. Twee jaar geleden heb ik met een vriend afgesproken dat ik niet meer naar Lowlands zou gaan voordat ik er zelf zou spelen. Vorig jaar kwam hij een week vantevoren met een kaartje aanzetten voor 80 of 100 euro, dat heb ik toen geheel tegen mij principes in toch gedaan. Tja, en nu spelen we dus. Toch wel fijn voor Lowlands dat ik een keer betaald voor een kaartje.”

Voor de hoeveelste keer ga je naar Lowlands als artiest?
“De eerste keer dus. Zondag om 1 uur ’s middags vind ik wel een mooie plek. We gaan iedereen wakker beuken. Over een paar jaar staan we heel graag een keer ’s avonds in de Alpha, maar laten we een beetje rustig beginnen. Ik heb een lijstje gemaakt van alle vrienden en bekenden waarvan ik weet dat ze op het festival zijn. Vlak voor het optreden ga ik naast het podium staan en mensen afstrepen. Wie er niet bij is kijk ik nooit meer aan.”

Was was je mooiste Lowlands moment?
“De allereerste keer was ik samen met een vriendin van me uit Utrecht. We waren vrijdag tot zes uur  ’s nachts in de stad aan het drinken en toen vatten we het plan op de bonnefooi om naar Lowlands te rijden. Zij was tien jaar eerder voor het laatst geweest en toen was er nog weinig security. Maar nu stond er op iedere hoek een man met een hond. Uiteindelijk dachten we ‘s ochtends, okee we gaan maar naar Walibi Flevo. Toen liepen we achter een auto aan waar ‘Snacks’ op stond. Bleek dat die vrachtwagen de persingang van Lowlands in reed. Stonden we ineens toch op het terrein. Zonder tent, zonder slaapzak en met maar vijftien euro op m’n rekening. Op het terrein ben ik na afloop van Velvet Revolver naar de security gegaan en heb gezegd dat m’n bandje was afgescheurd. Het leek me het meest aannemelijk dat dat bij zo’n band kon gebeuren.”

Wat was je meest vervelendste Lowlands moment?
“Een lekke tent en een natte slaapzak. Best wel kut. En dat je dan nergens naar toe kan, behalve naar de 24 uurs tent om tien uur ’s ochtends. Sta je ineens tussen die mongolen die nog wakker zijn. Wel droog, maar ja.”

Lowlands is je visitekaartje voor een groot publiek, gaan jullie iets speciaals doen?
“We gaan voor het eerst onze hele plaat spelen. Een aantal liedjes hebben we vlak voor we de studio ingingen pas afgemaakt. Lowlands is al zo speciaal dat er voor de rest niks bijzonders hoeft te gebeuren. We gaan er in ieder geval geen andere mensen bij halen, dat komt bij een eventueel volgende Lowlands show wel. We gaan het eerst gewoon zelf doen.”

Met wie zou je ooit nog een 2-seconden tent op willen zetten
“Cas is helemaal gek van die 2-seconden tenten. Als je tegenwoordig nog geen werptent hebt sta je toch wel behoorlijk voor lul. Dan gaat de rest met een biertje in de hand tegenover je zitten als je net je ouderwetse koepel aan het opzetten bent. Maar ik zou wel een 2-seconden tent willen opzetten met The National. Puur om onze manager te fucken. Hij is namelijk ongelofelijk fan van die band. Hij mag er dan niet bij zijn natuurlijk. De band ken ik niet zo goed verder, maar ik ga ze wel checken op Lowlands.”

Stel je wordt gevraagd voor een dj-set in de Groove Tube, welke plaat zou je zeker draaien?
“Ik ga het anders aanpakken. Op zondagavond zou ik rond een uurtje of elf een koptelefoon op doen en Can’t You Hear Me Knocking van de Stones opzetten en dan in het midden van die bomvolle tent naar het plafond gaan liggen staren. Dat is zo’n nummer waardoor je twintig centimeter boven de grond zweeft. Dat lijkt me het ultieme nagenietmoment van ons eerste Lowlands optreden.”