Vorig jaar speelden The xx nog voor vijf (5!) man op het gratis Metropolis festival in Rotterdam. Vandaag staat het publiek tot ver buiten de toch al forse Grolsch. Hoe hard kan het met een band gaan? Het titelloze debuut van het Londense trio staat vol prettige songs die thuis lekker weg luisteren. Maar werkt de eenvoudige formule van The xx ook op een zomerfestival? Can 9,000 festivalbezoekers be wrong?

CONCERT
The xx, Lowlands Grolsch, zondag 22 augustus 2010
 
MUZIEK
Duistere minimale popmuziek die sterk leunt op sfeer. Gitaarpartijen waaieren uit over een doeltreffend basfundament. Geen moeilijke maatsoorten, maar eenvoudig pulserende ritmes op een snaar. Waar nodig worden te lege ruimtes opgevuld met een laagje synth of een kaal stukje percussie uit de drummachine van toetsenist Jamie Smith. Omdat hij handmatig het drumapparaat bedient krijgt de timing een bijzondere eigen signatuur. De karakterstemmen (ongetwijfeld gevoed door veeldrank en sigaretten) van gitariste Romy Madley Croft en bassist Oliver Sim klinken samen zeer vanzelfsprekend: hij cool, afstandelijk, zij ingetogen met gevoel. Denk aan Leonard Cohen in duet met Pixie Kim Deal.

PLUS
De indie softrock van The xx klinkt prima in de grote Grolsch. De nummers worden mooi gespeeld en sommige intro’s worden meteen met gejuich en geklap ontvangen. Een mooie opsteker voor het trio. Er ontstaat een sfeer waarbij het goed toeven is in en rond de tent. Een danspasje maken, even bijpraten met de buren, even een hapje en een drankje doen en weer terug de tent in. Het leven van de festivalbezoeker is mooi.

MIN
Als de show start, staat de verlichting op een laag pitje en zo blijft het een uur lang. Minimaal is niet alleen het motto van The xx op cd, ook op het podium is het minimalisme wat de klok slaat. Drie zoutpilaren met makkelijke uniseks kapsels in zwarte kleren. De X, de letter van het mysterie. Maar ook de wiskundige letter voor het onbekende, het anonieme. The xx is wel heel erg anoniem. Na een half uur beginnen alle nummers ineens op elkaar te lijken. De surfsound van de gitaar, de plokplokplok-bas en de boemklap drums roepen (alweer) de associatie met Pixies op. Uiteindelijk lijkt het wel of we met z’n allen een uur lang naar Pixies demo’s van hetzelfde liedje hebben staan luisteren. En dat is jammer, omdat er juist veel karakter huist in het trio. Hopelijk biedt nieuw materiaal uitkomst. 

CONCLUSIE
The xx is een prima albumband. En ook in kleine clubs is het materiaal prima te verteren, maar spelend in een grote tent op een festival wordt het allemaal iets te vrijblijvend om echt goed te zijn.

CIJFER:
7

Meer Lowlands op de speciale festivalsite