Zweterige mensen verlaten na Fuck Buttons de grote zaal en duiken de kelder in, waar ze zich en masse onderdompelen in de gekte van Three Trapped Tigers en waar het zweet ook al snel van muren en bezoekers gutst. De Londense act, die zegt de laatste maanden meer in Nederland dan in eigen land op te treden, zweept de basement tot grote hoogtes op.

WIE:
Three Trapped Tigers, Motel Mozaique, Watt basement, 9 april 2010

MUZIEK:
Het klinkt niet echt als gekooide tijgers, vanaf het moment dat ze op het podium staan laten ze hun tanden zien met ritmisch dwingende, stuwende jazztronica, noise, freejazz en meer lekkers met een postrock-achtige spanningsopbouw. Het trio schakelt veelvuldig van dromerig naar in your face beukend en maakt het zich niet makkelijk met ingewikkelde composities. Zo kunnen ze van de nieuwe ep vanwege de complexiteit nog maar een van de vier nummers live spelen.

PLUS:
Three Trapped Tigers begint als bedachtzame Battles, maar bouwt de spanning gestaag op en eindigt als een razende, opgefokte Knalpot met extra toetsen en scheurende gitaar. Kwalificaties als "dit is beter dan Fuck Buttons net" en "die drummer is bizar goed" zijn niet van de lucht onder de dansende menigte voor het podium. Toetsenist Tom Rogerson mag dan het brein zijn, drummer Adam Betts steelt de show. Verbeten kijkend alsof-ie een stalen XTC-pil vermaalt, houdt hij een uur lang een maniakaal tempo vol en vuurt de ene na de andere mitrailleur-roffel af.

MIN:
De podiumuitstraling is aanvankelijk vrijwel nihil, maar als de vlam er in slaat, schreeuwt ook de verder timide toetsenist Rogerson het uit. De vocalen beperken zich tot wat lala en hehe kretologie en sommige stukken zijn zelfs voor de fanatiekste bezoeker te freaky.

CONCLUSIE:
Een bezoeker loopt in een roes het podium op, knielt voor de drummer en begint hem te aanbidden als een devote moslim die Mekka bereikt. Ja, in een uur weet het Londense trio veel los te maken... Three Trapped Tigers stapelt zoemende, ronkende synths en gierende riffs op weergaloos beukend drumwerk en revancheert zich overtuigend voor mindere, of ronduit rommelige shows op onder meer de Affaire en State-X New Forms. Lekkere dwarse live-act die ongetwijfeld op menig festival zal spelen in een veels te kleine tent voor te weinig publiek, maar die zullen me toch losgaan...

CIJFER:
8