Het lijkt in eerste instantie rauw en slordig, maar The Strange Boys hebben twee enorm sterke platen gemaakt. Het is niet altijd spannend, maar wel muzikaal en erg strak.

GEZIEN:
The Strange Boys, Motel Mozaique Rotown, 9 april 2010

MUZIEK :
Het lijkt in eerste instantie rauw en slordig, maar The Strange Boys hebben twee enorm sterke platen gemaakt. Ze staan vol goede liedjes en gevatte teksten over het alledaagse leven in het zuiden van USA. Deze jonge jongens bewegen zich in het hoekje van Black Lips, maar moeten het minder hebben van hun wilde optredens. Nee, deze jongens zijn rustig maar gedreven.

PLUS:
Knetterstoned van goedkope toeristenwiet of zijn deze skinne white dudes gewoon zo loom? Na alle verhalen denk ik eigenlijk gewoon het laatste. Het is een houding, een manier om de aandacht af te leiden. Want de nummers worden ook nu weer bizar strak gespeeld. Zanger Ryan heeft een flow en swag die doet denken aan Peter Doherty, maar dan zonder de harddrugs en slordigheden; tegen de maat aanhangen maakt hij tot een kunst. Dit viertal kan spelen en heeft een geweldig gevoel voor hooks.

MIN:
Of ze nu stoned zijn of niet, wakker zijn ze aan het begin van hun set nog niet. De nummers van het album Be Brave klinken goed, maar er is nog nul interactie of verrassing. Na een kwartier maken gillende meisjes iets los in de jongens en glimlachen ze tussen de nummers. Het grappige Laugh At Sex, Not Her en Woe Is You and Me zorgen voor een hoogtepunt.

CONCLUSIE:
Even doet dit optreden denken aan de gekte van Black Lips twee jaar terug in deze zaal. Zoveel adrenaline komt er ditmaal niet los, maar muzikaal is het sterker. Wanneer je bedenkt hoe jong deze bandleden nog zijn, is het alleen maar genieten van het idee hoeveel goede muziek er nog van The Strange Boys uit zou kunnen komen. Die energieke optredens komen vanzelf wel. Hier staat iets bijzonders.

CIJFER:
8