Hoe zwaar moet het leven van de bandleden van The Dillinger Escape Plan zijn? De metalband uit New Jersey is in 1997 opgericht. Sindsdien touren ze onophoudelijk. Over een paar maanden begint de volgende: een tour die twee jaar lang zal duren. Avond aan avond geeft The Dillinger Escape Plan op het podium wat je van ze verwacht: één brok energie, gebracht met volledige intensiteit en precisie. Zowel lichamelijk als geestelijk moet het slopend zijn. Om die reden is The Dillinger Escape Plan ook één van de wenige bands waarvan op Wikipedia een timeline bestaat over het verloop binnen de formatie. Gitarist Ben Weinman is de enige overgeblevene van de oorspronkelijke bezetting. Jeff Tuttle is inmiddels gitarist nummer vijf. Anderhalf jaar geleden stapte drummer Gil Sharone na een jaar in dienst te zijn geweest alweer op.

Het nieuwe, vierde album Option Paralysis bezit diezelfde energie als de band op het podium brengt, hoewel nog meer dan op voorloper Ire Works van het patsergedrag wordt afgeweken. Naast het hardere, mathematische werk, staan nummers als Widower dat begint als een ballad, waar zang alleen door een piano wordt begeleid en pas later langzaam wordt uitgebouwd tot een metalrock nummer. Option Paralysis is voor The Dillinger Escape Plan de ultieme synergie tussen rock, hardcore en metal.

Op 9 februari speelde The Dillinger Escape Plan in de bovenzaal van Paradiso. Een uur voor de show zit zanger Greg Puciato, sinds 2001 in de band, op de stoel van de geluidsman in een verder nog lege zaal. De deur gaat over een half uur open.


Juist van jullie verwacht ik dat je rust nodig hebt voor dat je het podium opgaat. Maar hier zitten we, terwijl je zo op moet.
"Ik trek een ander shirt aan en dan ben ik klaar voor een show. Van optreden zelf krijg ik energie. Zodra ik het podium op stap is het bam. Zou ik dat niet krijgen, dan is dat niet goed. Dan wordt het een act."

Maar jullie optredens zijn zo intens. Het lijkt me je wel dat je genoeg tijd nodig hebt om je weer op te laden.
"Dat is waar. Ik leef daarom gezond. Als ik thuis ben, doe ik veel aan fitness. Elke dag krijg ik rond negen uur een energiepiek. Dan ga ik trainen. Mijn lichaam is aan deze manier van leven gewend geraakt. Ben ik op tour, dan krijg ik die piek wanneer ik moet spelen."

Op het vorige album Ire Works waren er naast lovende, ook veel negatieve kritieken, vooral afkomstig van fans van het eerste uur. Jullie zijn te soft geworden.
"Je bedoelt zo'n nummer als Black Bubblegum?"

Bijvoorbeeld. Op Option Paralysis staat er ook zo één, met piano: Widower. Op dit album zing je ook nog meer dan op de vorigen.
"Die kritiek doet me niets. 1999 was een andere tijd, we waren een andere band. Als we niet veranderen, zou dat betekenen dat ik mezelf niet ontwikkel. We hoeven dit niet te doen. We zijn geen stelletje gekken die nog muziek maken, omdat we niets anders kunnen. Als we rekening houden met wat anderen van ons vinden, dan doen we dit niet meer voor onszelf. Dan word je bezit van de ander. De intrinsieke waarde verdwijnt."

Welke ontwikkeling heb je doorgemaakt sinds je in de band zit?
"Je hele leven op tour zijn, doet gekke dingen met je. Mijn privéleven is naar de knoppen. Je kunt met niemand persoonlijke relaties aan gaan. In elk geval niet met hen die wel een vrij traditioneel leven leiden. Het is moeilijk om een connectie te vinden. Wanneer je thuis komt, weet je niet wat je moet doen. Bekenden zijn je ontgroeid. Touren maakt een erg gevoelig mens van je. Eenzaamheid, depressie, angsten, ik heb er veel last van. Dat klinkt misschien cheesy en het mag misschien mij als artiest ten goede komen, maar het zijn stoorzenders voor een eventueel normaal leven."

Op het podium toon je het tegenovergestelde van wat je nu vertelt.
"Dat ben ik niet met je eens. Wat ik daar laat zien is een andere vorm van sensitiviteit; een agressieve of passionele emotie. Als je jong bent, heeft agressie nog een vrij lege betekenis. Je bent pissed op de hele wereld, maar je weet niet waarom. Wanneer je volwassen bent, wordt je agressie gevoed door diepere emoties en ervaringen. Die emoties uit ik op het podium op een directe manier."

Hoe is het nu met je gesteld?
“Daar heb ik het liever niet over.”

Gaat het misschien niet zo goed als je zou willen?
“Het gaat best goed.”

Dat klinkt best positief.
“Vergeleken met een paar jaar geleden gaat het zelfs perfect. Kan het beter? Natuurlijk. Maar dingen zijn veranderd. Iets wat nu een probleem voor me is, zou dat vijf jaar geleden nog niet zijn geweest. En andersom.”

Zoals, kun je een voorbeeld geven?
“Dat kan ik niet.”

Waarom niet, omdat het dan te persoonlijk voor je wordt?
“Ik denk niet dat het belangrijk is om uitgebreid stil te staan bij waar alles vandaan komt. Ik weet niet hoe oud jij bent?"

27.
“Weet je. Je wordt ouder, je maakt veel mee. De laatste paar jaar is er veel veranderd in mijn leven. Ik snap nog niet helemaal hoe ik kan functioneren op een manier die gezond is, maar ook kan touren zoals we dat nu doen. Die juiste manier vinden is voor mij een probleem sinds ik in de band zit. Ik heb veel issues, die heftiger worden naarmate ik ouder word. Die schrijf ik van me af met songs, zo kan ik er afstand van nemen. Daarom hou ik er niet van om tijdens interviews erop terug te komen."

Heb je het gevoel dat een deel van je leven aan je voorbij gaat door het vele touren?
"Natuurlijk."

Wat denk je nog het meest te missen?
“Dat weet ik niet zo goed. Maar omdat je zo'n ander leven leidt, is een relatie moeilijk te behouden. De eisen en wensen aan een relatie zijn moeilijk te corresponderen. De meeste mensen willen stabilteit."

Ooit gedacht om uit de band te stappen?
"Nooit. De band was er eerst."

Dus je geeft je leven op om in The Dillinger Escape Plan te zitten?
"Nee, want dit is mijn leven. Dat is het probleem. En daarom moet je er niet teveel over nadenken, anders word je gek. Ik moet accepteren dat dit mijn leven is."

Snap je wel waarom de voormalige bandleden besloten eruit te stappen?
"Ja, deze band vreet je op. Niet alleen vanwege het vele touren, ook het schrijven van dit soort muziek zuigt je elke keer weer leeg."

Daarbij besloot je ook nog eens Option Paralysis zelf uit te brengen, via je eigen label.
"Er is geen betere manier dan je muziek zelf uit te brengen. Niet alleen financieel gezien, maar ook omdat zo je visie puur blijft. Alles wat met de band te maken heeft, doen we zelf. Niets geven we uit handen. We hebben geen manager, dat is bewust. Overal willen we zelf bij betrokken zijn."

Over de titel van het album...
"Option Paralysis is een term uit de psychologie. Het gebeurt steeds vaker in onze moderne samenleving dat er zoveel opties omhanden zijn, dat je niet kunt kiezen."

Jij lijkt daar geen last van te hebben.
"Mijn band is geen optie, het is de keuze die ik heb gemaakt. Dit is wat het is, dit is waar ik voor moet gaan. Sorry dat ik misschien niet altijd even duidelijk ben in mijn antwoorden. Ik praat niet graag over mezelf. Ik weet niet hoe dat komt. Het is nog zo'n issue waar ik aan moet werken."