Binnen is er al geen doorkomen meer aan. Op de eerste rijen staan mensen elleboog tegen elleboog op elkaar geplakt. Buiten staat er een rij voor Rotown, in de hoop nog naar binnen te kunnen komen. Maar hier speelt geen Mumford & Sons, maar onze eigen Moss. De volgende band op weg naar heldenstatus.


GEZIEN:
Moss, Motel Mozaique, Rotown, zaterdag 10 april 2010

MUZIEK:
En toen was daar album nummer 2: Never Be Scared/Don't Be A Hero. Terwijl het debuut aan bijna iedereen stilletjes is voorbij gegaan, lijkt deze plaat het leven van Moss en het publiek op zijn kop te zetten. De plannen voor het buitenland zijn reeds uitgestippeld, maar na vanavond in Rotown is één ding duidelijk: Nederland is nog lang niet klaar met deze band uit Amsterdam. De gitaarliedjes van Moss zijn groots in aanpak, harmonieus en zalvend ook, maar dankzij de prestaties van bassist en drummer bezitten ze een geweldige drive. Ze durven te experimenten. Wanneer dat zoals vanavond niet altijd even goed uitpakt, wordt daar even hartelijk om gelachen. Geen kwade blikken naar elkaar. Nee, hier staat een band in topvorm. Aan het einde van het optreden pakt frontman Marien Dorleijn zijn moment door aan de rand van het podium te excelleren in een gitaarsolo.

PLUS:
Moss speelt met de drummer op rechts voor. Dan is een podium als dat van Rotown al snel krap voor vijf man, maar bij Moss werkt het. De band toont zich vanavond als een hechte band vol zelfvertrouwen. Hoe zich dat nog het meest uit? Single I Apologise bewaart de band niet voor het einde, het nummer komt als derde in de set al langs. Het publiek zingt luidkeels het oohoo stuk mee. Dit is het moment waar band en publiek elkaar vinden. Vanaf dan wordt elk nummer hard meegezongen. Het publiek springt, danst. Wanneer aan het einde van de set een fotograaf heel even een plek op de eerste rij opeist, krijgt deze na vijf minuten al een tikje op de schouder van een blond jong meisje. Of het niet tijd is om weer te vertrekken. De gezonde Hollandse jongens zijn de oogappels van Motel Mozaique.

MIN:
Niet alles loopt even soepel, zoals dus de pogingen om een nummer anders af te sluiten dan normaal. Maar eigenlijk kun je de band daar alleen maar om roemen. Hieruit blijkt dat Moss niet op zijn lauweren rust na het succesvolle ontvangst Never Be Scared/Don't Be A Hero.

CONCLUSIE:
Dat blijkt ook wanneer wél duidelijk is waarmee de set wordt afgesloten: met een cover van Silent Shout van The Knife. Het getuigt van lef om een electronummer te spelen met gitaar, bas en drums, maar ze weten het nummer op deze manier perfect naar hun hand te zetten. Moss een gewone gitaarpopband noemen? Onmogelijk.

CIJFER: 
9