De lichtman haalt er een trap bij en zet deze pontificaal op het podium neer. Twee lichten achter het toch al kleine podium zijn stuk. Niemand die er iets van merkt, maar de reparatie schijnt nodig te zijn. Lindstrøm & Christabelle zijn dan al begonnen met hun optreden, maar het is de ongewenste derde die zich in de kijker werpt.

GEZIEN:
Lindstrøm & Christabelle, Motel Mozaique, WATT Basement, 9 april 2010, 02.30

MUZIEK:
Hans-Peter Lindstrøm is het onderkoelde wonderkind van de spacedisco. De Noorse nonchalante wollentruidrager, met een haardracht afhankelijk van hoe zijn trui over het hoofd valt, heeft een album gemaakt samen met Christabelle: Real Life Is No Cool; koele popliedjes met knipogen naar Michael Jackson en Grace Jones in hun discotijd. Slechts een vleugje spacedisco komt er maar bij kijken. Christabelle heeft een sensuele stem, maar ze kan ook verveeld klinken. Ze laat zich fotograferen als een mystieke tijger; ze draagt of een tijgervel of een gewaad. In WATT komt ze op in een kledingset uit de catalogus van Christine le Duc. Lindstrøm staat achter zijn apparatuur in, natuurlijk, een trui. Het contrast tussen de twee zou iets moois op kunnen leveren.

PLUS:
De basement van WATT is de perfecte plek op het festival voor de uncoole coole disco van Lindstrøm en Christabelle. Helemaal vanwege hun aanpak vanavond; van de liedjes zoals op plaat bijft niet alles overeind. Lindstrøm schuwt het experiment niet, maar ook niet de crowdpleasing beats. Op dit tijdstip wil het Motel Mozaique publiek dansen. Onder hen begeven zich opvallend veel mannen die staan te popelen om meer dan alleen de heupen te kunnen wiegen. Ze worden op hun wenken bediend. Er wordt gedanst, dat was naar verluid de dag ervoor in Paradiso wel anders.

MIN:
De lichtman viel des te meer op toen hij tijdens de show zijn lampjes goed hing, omdat Lindstrøm & Christabelle zich op het podium als onzichtbaar duo opstellen. Van Lindstrøm verwacht je niet anders, maar Christabelle voegt met haar aanwezigheid jammergenoeg niets toe. Ze maakt kleine, aarzellende danspasjes. Als ze al opkijkt, dan richt ze haar blik op Lindstrøm, die deze geen enkele keer beantwoordt. De chemie die je tussen beide op plaat voelt, is hier ver te zoeken.

CONCLUSIE:
Je draagt een pakje alsof je het publiek rauw lust. Als je dan ook een stem bezit die af en toe aan Grace Jones doet denken, hoop je dat Christabelle zich tot een podiumbeest ontpopt. Helemaal om zo het het verwachtingsvolle publiek voor je te winnen. Maar in plaats daarvan slaat Christabelle nog geen deuk in een pakje boter (dat haar met zo'n lichaam overigens ook best goed zou staan). De twee lijken nog niet de juiste vorm voor hun optredens te hebben gevonden, of simpelweg daar niet over na hebben gedacht. Naar het einde van het optreden wordt Christabelle losser. Ze danst meer. Blijkbaar wil ze dat dus wel, en is haar apatische houding van daarvoor geen act. Nu nog schipperen Lindstrøm & Christabelle te veel tussen een show en een 'gewone' set van een producer met achtergrondzangeres. Het op plaat ongewoon sterke duo, kiest op het podium aarzelend voor de standaard optie, terwijl je ziet dat er veel meer in zit. Zonde. Op album zijn ze misschien cool, maar in real life nog niet.

CIJFER:
6 +