Het eerste festival dat Fink ooit aandeed was Motel Mozaique. Dat was in 2006. Nu, vier jaar later, eindigt de Brit zijn tour op hetzelfde festival. Als afsluiter speelt hij het enige nummer dat in de tussenliggende jaren op de setlijst is blijven staan. Zo is er weer een cirkel rond.

GEZIEN:
Fink, Lantaren/Venster, Motel Mozaique, 10 april

MUZIEK:
Ooit was Fink een man van beats en triphop. Dat was vroeger. Inmiddels is de Brit overgestapt op minimalistische en repetitieve singer-songwriter muziek die, als we om ons heen kijken, het best is te beluisteren met de ogen dicht.

PLUS:
Fink is een ervaren muzikant die met behulp van charmisma en ondanks zijn langzame en niet bepaald opzwepende liedjes een grote schare fans heeft opgebouwd. Van de lange rij die tijdens het begin van zijn set staan te wachten op een glimp van Fink, staan aan het eind nog steeds smachtend te wachten. Zijn bescheiden presentatie (naast een paar bescheiden grapjes communiceert Fink amper met zijn fans), en ook een indrukwekkende ritmesectie verklaren het grote gedeelte van zijn succes. Zijn prachtige stem en de kundig opgebouwde repetitieve liedjes scheppen een totaal eigen atmosfeer.

MIN:
Maar mogen we zeggen dat het eigenlijk ook best saai is? Aan een climax doet Fink niet, aan verrassingen ook niet. Wel aan een oneindige hoeveelheid repetitieve ritmes, zoveel zelfs dat we bij het laatste nummer uit puur mededogen met de wachtenden (en ok, ook een beetje uit verveling) bijna de neiging hebben op de valreep nog een trouwe fan de kans te gunnen een glimp Fink op te vangen.

CONCLUSIE:
Dit optreden is het laatste van de tour. Misschien was het verbeelding, maar na het vierde nummer zucht Fink eens diep. Vermoeidheid? Gebrek aan intrinsieke inspiratie? Wellicht, misschien is dat de reden dat ondanks zijn charisma, slim gevoelige liedjes en een mooie stem Fink ons toch niet weet te raken. Zonde.

CIJFER:
6,5