Motel Mozaique blijft een festival van ontmoetingen. Soms zelfs in het donker.

Het was vanmiddag al feest met de 3VOOR12-sessies op een zonovergoten Schouwburgplein, maar in de avond is de plek zo mogelijk nog mooier. De kerk is mooi verlicht en nu het plein iets minder vol is, springen de verschillende verlichte slaapkassen en andere objecten echt in het oog.

Het feest begint al voor ik de cadeaudoos bereik. Vlak ervoor staat een mooie zilveren caravan met een grote glazen voorkant. In de caravankooi dansen twee vrouwen, soms verward, soms gespannen, soms intiem, maar altijd gepassioneerd. Het publiek ervoor heeft geen idee waarom dit nu hier te zien is, maar geniet wel van het absurde schouwspel.

Iets verderop is er minder te zien, maar dat maakt het des te intrigerender: een grote doos met een strik erom. Een cadeau van formaat, met drie wachtende voorbijgangers ervoor. Na een tijdje verdwijnen twee van hen in de doos. Wat er daarna gebeurt is niet te zien en amper te horen. Zingen ze? Staat er muziek aan? Vrolijk klinkt het wel. De overgebleven vrouw heeft geen flauw idee, niet over de doos en ook niet over het festival. Ze heet Corinne, komt uit Zwitserland, woont sinds een maand in Rotterdam en kwam net uit de bioscoop. Ze is de laatste die het cadeau mag betreden en mag nog iemand meenemen.

Binnen is het donker, maar dankzij het kaarsje op een klein taartje licht genoeg om voor onze neus twee vrouwen met een grote glimlach te ontwaren. Het taartje ligt in de handpalm van één van hen: "Wat leuk dat jullie er zijn! Welkom!" Uitgebreide knuffels volgen, alsof we elkaar al jaren kennen. Als er al ijs was, dan is dat nu in 1000 stukken gebroken.

Even zijn wij, twee wildvreemden, het middelpunt van dit feest en dat voelt heerlijk, feestelijk! Corinne neemt de taart aan en doet een wens, die ze niet uitspreekt. Daarna krijgen we van de twee gastvrouwen allebei een cadeautje: een klein hartvormig doosje met geluk voor haar en succes voor mij. Dan gaat de doos aan de andere kant open en worden we weer uitgepakt. Corinne deelt het taartje in tweeën. Ik mag de kaars hebben, als aandenken aan ons adhoc feest waarvan werkelijk alle 93 seconden leuk waren.