Op EuroSonic kreeg een wat stroef opererende Isbells de afgeladen Spieghel niet stil, drie maanden later zijn de verwachtingen zo mogelijk nog hoger en de rollen volledig omgedraaid. In Lantaren/Venster voert Gaëtan Vandewoude het hoogste woord met zijn timide stem en net boven fluisterniveau. 

GEZIEN:
Isbells, Motel Mozaique, Lantaren/Venster 1, 9 april 2010

MUZIEK:
Folky singer-songwriterwerk in herfsttinten, spaarzaam begeleid en schoon gezongen.

PLUS:
Het publiek hangt van begin tot eind aan Vandewoudes lippen, die moet voelen hoe hij triomfeert maar geen spatje zelfingenomenheid vertoont. De begeleiding is driekoppig maar zeer minimaal; op het kleinste gitaartje, lapsteel, toetsen of voorzichtig trommelend op de rug van de gitaar. Alle nummers van de sterke debuutplaat komen voorbij, plus een paar nieuwe, maar ook daar zakt de set niet van in. De samenzang met vooral de toetseniste is breekbaar, doch superb en je kunt tijdens de hele show in de volle zaal een plastic bierglaasje horen vallen.

MIN:
Helaas hoor je die ook vallen... en het is niet het geluid van onder de zwaartekracht zuchtende herfstbladeren, wat nog gepast geweest was. Vandewoude is geen man van small talk of een grapje, maar dat heeft zijn set ook helemaal niet nodig. Na My Apologies en welgeteld 45 minuten is de koek op.

CONCLUSIE:
In Time's Ticking zien we een spoortje onzekerheid bij de toetseniste, die twijfelt of ze mee moet zingen maar Vandewoude overtuigt haar met een knikje. Dat de band dit kan brengen terwijl ze nog niet eens volledig ingespeeld is, is indrukwekkend. En dat Isbells zo kort na het albumdebuut de zaal vol en stil speelt, is dat evenzeer.  Het belooft veel voor de timide Vlaming, die ontdekte dat in tegenstelling tot zijn emorock-uitingen zijn zachte kant de mensen meer raakt. De verwachtingen voor die tweede plaat liggen nu al mijlenhoog en dan is het mooie festivalseizoen voor Isbells pas net aangebroken.

CIJFER:
8,5