Er zijn dingen die je nooit wil missen. Een slechte nachtrust op Motel Mozaique is zo'n ding.

Volgens het blokkenschema is de eerste avond van Motel Mozaique 2010 zo goed als voorbij. Maar de mensen die een slaapticket hebben gescoord, weten beter. Dat is ook zo'n beetje alles wat we weten. Dat, en een locatie. Voor mij is dat het Centrum Beeldende Kunst. Mijn kussen - met naamkaartje - is al daar.

De eerste kennismaking met het CBK voelt als een deja vu. In de etalage liggen wel honderd kussens, daaronder twintig matrassen, met op sommige al een schone slaper. Onder een deken, maar toch behoorlijk open en bloot, voor iedere voorbijganger te zien. Een beetje zoals die keer dat je hier in de etalage van een winkel mocht liggen, maar dan in overtreffende trap. Dit keer geen eenzame nacht in een kapsalon, maar lekker warm tussen twintig vreemde vrienden.

Binnen staat een vriendelijke jongen me op te wachten. "Ron? Welkom. Ik zal vannacht over je waken. Hier is je kussen." Op dat kussen is een vrolijk vilten minikussentje geplakt. "Er zit nog een cadeautje in, maar daar kom je vanzelf achter. Slaap zzzacht." Die drie z-tjes zijn daadwerkelijk hoorbaar.

Maar daar blijft het niet bij. Als ik een vrij plekje heb uitgezocht in deze ballenbak van kussens en mijn hoofd voldaan op mijn eigen kussen leg, openbaart het beloofde cadeau zich. Uit het minikussentje stijgt de stem van een vrouw op. Een vrouw die een verhaal vertelt, een zwoel verhaal over een geheime en verboden liefde van een zuster voor een jonge jongen met een Robert Smith kapsel. Een verhaal dat over mij gaat zoals het boek Denvis over Denvis: niets is waar, maar alle ingredienten echt, puur versneden tot mijn eigen persoonlijke sprookje. Samengesteld uit de antwoorden die ik net als alle andere slapers per e-mail heb gegeven op een aantal vragen. Ik kijk om me heen. Mijn buurman slaapt, maar iets verderop zie ik een koppel de kussens wisselen en het contactpuntje op elkaars minikussen zoeken. Hoe vaak zou de batterij mijn verhaal kunnen herhalen?