Het grootste deel van dit optreden staat het publiek stil en met open mond en gesloten ogen te genieten. Tegen het einde kan er even gedanst worden. Van My First Sony tot een trommel en Olympische aspiraties. 

GEZIEN:
Fuck Buttons, Motel Mozaique Watt Grote Zaal, 9 april 2010

MUZIEK :
Rockmuziek gespeeld door twee jongens met allerhande elektronica. Want vergis je niet: Fuck Buttons is geen dance-act. Het grootste deel van dit optreden staat het publiek stil en met open mond en gesloten ogen te genieten van nietsontzeggende noise met gevoel voor melodie en spanningsboog.

PLUS:
Vorig jaar in de Oude Zaal van Melkweg was Fuck Buttons goed, maar vanavond is het nog veel beter. Nummers van het debuut Street Horrrsing worden veel slimmer en creatiever afgewisseld met nieuwe nummers van Tarot Sport. Zo valt het niet op dat op de nieuwe plaat niet meer wordt geschreeuwd door John Power en dat Andrew Hung een vrijere rol heeft als improvisatiekunstenaar. Ditmaal gebruikt hij er zelfs een oude Nintendo GameBoy voor. Power haalt na single Surf Solar zijn My First Sony weer tevoorschijn en brult over een oude track.

MIN:
Via Olympians en een oud nummer in een melodieus nieuw jasje, komen we bij het freakkwartiertje dat in werkelijkheid na vijf minuten voorbij is. Wel fijn want het is nergens voor nodig en leidt vanavond nergens toe.

CONCLUSIE:
Fuck Buttons is een pioniersformatie. Niet alleen vanwege twee sterke platen, maar omdat ze echt iets nieuws en spannends doen. Het blijft live: de twee spelen met timing en je ziet dat elke actie iets oplevert in nieuwe geluiden en verwrongen herrie. Anno nu levert het ze zelfs volle grote zalen op. Dance-kids vinden het vaak niet veel aan, rock-kids moeten wennen. Maar dat er iets gebeurt, is een feit.

Cijfer:
8