Het is weinig bands gegeven hun eerste show ooit te spelen op een volwassen festival als Motel Mozaique. Bij anderen zou het verrassend mogen heten, maar Eckhardt is een band die hier thuis hoort. Ze komen dan ook niet uit het niets. Frontman Rik Elstgeest was vroeger zanger van Kopna Kopna, een arty popband met hectische liedjes. De laatste jaren bracht Elstgeest door bij theatergezelschap De Veenfabriek. De puzzelstukjes vallen simpel in elkaar, en zo staat hier vanavond zeven man in een 19e eeuws zondags kloffie op het podium, oog in oog met een vredig op de grond zittend publiek. Ze zien eruit alsof ze op weg zijn naar een groots bal, onder leiding van boswachter Elstgeest, met veer op zijn hoedje.

GEZIEN:
Eckhardt, Motel Mozaique, Lantaren/Venster 1, 9 april 2010

MUZIEK:
Zo gespannen als de boog stond bij Kopna Kopna, zo zacht klinkt Eckhardt. Niet vaak zie je een zevenkoppige band die zo gedoseerd speelt. Soms alleen een voorzichtig huppelend baslijntje, een slide guitar en kwastjesdrums. Soms een voorzichtige trombone of wat ingehouden toetsen. De songs zijn repetitief van aard, veelal zonder naar een climax te bouwen of uit te pakken met een herkenbaar refrein.

PLUS:
De setting voor Eckhardt is ideaal. Het is laat, maar het publiek is aandachtig. Er heerst een aangename kalmte. Een bezoeker ligt zelfs comfortabel in de foetushouding met haar hoofd op een tas. Al klinken gaandeweg ook wat melige opmerkingen van achteruit de zaal. Hoe dan ook: Eckhardt is zijn natuurlijke habitat.

MIN:
Jammer dat al die vrolijke pakjes niet echt een functie krijgen. Je bent nu toch nieuwsgierig waar deze uitbundig geklede club vandaag komt en waar ze heen op weg zijn. Naar een oogstfeest dat zal eindigen in een drinkgelag? Naar de kerk? Of slaat de fantasie dan te veel op hol en moeten we er niet te veel achter zoeken? De boswachter in Elstgeest komt even expliciet boven als hij uitlegt dat het volgende liedje gaat over een knappe domme wolf en zijn lelijke slimme broer. Theatraal en lekker vreemd, maar nog niet erg uitgewerkt. Over de songs is wel nagedacht, misschien zelfs wel een beetje te veel. Het mag niet te uitbundig zijn, heeft Eckhardt zich voorgenomen, maar daardoor blijft het soms wat vlak. Wat wil Eckhardt nu precies bereiken, blijft een beetje de vraag. De weerbarstigheid van Kopna Kopna maakt plaats voor een broeierigheid die nog niet altijd overkomt. Voor ontroering is het te onderkoeld, om te dansen te rustig.

CONCLUSIE:
Dan toch? "Je mag nu dansen als je wilt", zegt Elstgeest aan het slot, bij House Full Of Light, het beste en meest up tempo nummer van de plaat. Eén stel helemaal vooraan staat op en doet een dansje. Het lijkt haast wel alsof het bij de voorstelling hoort. Voorstelling, dat is uiteindelijk toch het woord voor deze band. Eckhardt heeft duidelijke keuzes gemaakt, die live beter uit de verf komen dan op het kersverse album, maar waar nog veel aan geschaafd kan worden.

CIJFER:
7