Geen overbekende band, dat Eagle*Seagull, en toch presteert het gezelschap het om de kleine zaal van de Schouwburg uit zijn voegen te laten barsten. Mooi hoor. Motel Mozaique is immers een festival van ontdekken en verrast worden. Maar soms is er een overduidelijke reden waarom een band nog niet ontdekt is en een verrassing alleen is weggelegd voor mensen die van pijn houden.
GEZIEN:
Eagle*Seagull, Motel Mozaique, Schouwburg Kleine Zaal, 10 april
MUZIEK:
Simpele indiepopliedjes, waarbij meer aandacht is besteed aan de songtitels dan aan de muzikale inhoud. Meisjes houden hiervan, heb ik van horen zeggen. En wie ben ik om dat tegen te spreken? Dus: typische meisjes-houden-hiervan-muziek. Nu deze ziel nog.
PLUS:
Om criticasters te overtuigen, heeft de band op de kop af 55 minuten. Verrassend hoeveel mensen op Eagle*Seagull (why the fuck dat sterretje?) afgekomen zijn. De kleine zaal van de Schouwburg zit tot de nok vol. Het volk komt ongetwijfeld af op de soms aanstekelijke liedjes van deze Amerikanen uit Nebraska. Daarnaast: op een gebrek aan energie valt Eagle*Seagull niet te betrappen. Deze mensen bedoelen het allemaal goed, de wil is ontegenzeggelijk aanwezig, maar muzikaal is het veel te magertjes.
MIN:
Op het album van Eagle*Seagull gaat het allemaal nog wel, maar live blijft weinig tot niets overeind. De liedjes zijn voorspelbaar, zitten pijnlijk knullig in ekaar en op het podium is iedereen, maar met name frontman Eli Mardock, zoekende. Elke vorm van logica in de composities ontbreekt. Heel af en toe valt er ergens in de verte iets te horen wat logisch klinkt, maar de onsamenhangendheid zorgt ervoor dat dit geen kans maakt daadwerkelijk tot je door te dringen. Moet het eigenlijk wel serieus genomen worden? Soms lijkt het meer een parodie op het indiegenre. Gooi alles wat ooit gedaan is bij elkaar en wie weet leidt het wel tot iets leuks. Paniekvoetbal noemen we dat. Misschien ligt de lat ook wel te hoog. Als je even daarvoor intens hebt genoten van Mount Eerie, kom je wel van een hele koude kermis thuis. Wie voldaan van de Eerie-berg afklautert, valt in een diep gat als hij bij de Eagles aanbelandt. Deze band zit onder het zeeniveau en dreigt door een stormvloed overspoeld te worden. Of dreigt, nee, dat is allang gebeurd. Eagle*Seagull gaat kopje onder. Niet reanimeren graag!
CONCLUSIE:
Dit een pijnlijke lijdensweg. Een optimistisch mens trekt een nummertje of twee nog wel, maar dit kan toch niemand daadwerkelijk serieus nemen. Zonde dat dat beeldschone blonde bandlid zo'n beperkte rol heeft. Mooie, kristalheldere stem, goede aanvulling op die overdreven zanger Eli Mardock, wat een malloot. Zij is nog de enige redding voor Eagle*Seagull. Verder: strik er omheen en enkeltje Amerika voor deze karikatuur op popmuziek.
CIJFER:
3,5