'Where are the girls', klinkt het uit de zaal als DM Stith moederziel alleen op een stoel gaat zitten. Als de vraagsteller beter om zich heen had gekeken, had hij genoeg girls gezien. Vaak met euforische gezichtjes waar de aaiverlangens in stromen vanaf druipen. Lief.

MUZIEK:
DM Stith oogstte met zijn vorig jaar verschenen album Heavy Ghost veel waardering, vooral uit kwetsbaar gevoelige hoek. Zijn liedjes, vaak goudeerlijk, nog vaker deprimerend, snijden diep in de ziel. Haast op een pastorale manier bezingt Stith met zijn karakteristiek falsetstem vrijwel alle onzekerheden van de moderne mens. Vanavond doet hij dat op zijn sokken.

MIN:
DM Stith is veel in een: Antony (de stem), Sufjan (de spiritualiteit) en My Brightest Diamond (de reden dat hij zijn muziek uitbracht), ze komen allemaal ineen in de verlegen Amerikaan. Voor sommige mensen, het soort dat ook wel eens blij is bijvoorbeeld, is dat een wat moeilijk te verteren combinatie. Aan het einde van de set staat nog een kleine groep trouwe fans in trance. Een grote schare fans zal Stith nooit veroveren. Daarvoor zijn de liedjes te onvoorspelbaar.

PLUS:
DM Stith is bloedserieus. In zijn liedjes komt geen vrolijke noot voor, toch ontpopt hij zich niet tot de standaard somberaar die met een misantropisch blik het publiek tegemoet treedt. Losjes complimenteert hij de zaal ('You are a good looking audience'), en als hij een cover van Sparklehorse inzet, klapt het publiek voor de onlangs overleden Mark Linkous. Er is chemie. Niet met een groot publiek, maar met intimi. Stith speelt op sokken en als hij voor het loopen van zijn stem met zijn voet de looppedaal aan- en uitzet zijn de klikjes hoorbaar. Intiem. Tel daar de diepe zegginskracht van zijn klassiek onderlegde avantgardepop bij op en het resultaat (authentiek, bezwerend, uniek) is pure, onversneden ontoering.

CONCLUSIE:
DM Stith is een intiem, onvoorspelbaar en louterend hoogtepunt.

CIJFER:
8