Het schouwburgplein ligt er heerlijk bij. De mooie houten kerk, deze middag het 3VOOR12 sessiepodium, ernaast een mooi grasveldje. Iedereen hangt er een beetje bij. Alleen bij de slaapbalie staat een kleine rij.  Klein genoeg om moedig aan te sluiten.

Voor me staan drie meiden, die voor het eerst ook een Motel Mozaique slaapticket hebben gekocht. Er wordt veel gelachen, maar wel met een ietwat nerveus ondertoontje, dat naarmate het tafereel voor hen langer duurt, beter hoorbaar wordt. "Waar slapen we eigenlijk? Ik wil weten waar ik aan toe ben."

Dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Wel mogen de dames kiezen voor "een rustige plek op de pyama party." Ze gaan voor het atelier, waar ze vannacht als levend kunstwerk in de etalage mogen liggen. Ter afsluiting worden ze ook nog even met een dosis liefde ingestraald en krijgen ze alledrie een "bevoegd te beminnen" badge opgespeld.

Dan ben ik aan de beurt en voor ik kan vragen welke opties er zijn, is er al voor me besloten: "Ah, jij gaat naar de pyama party. Je slaapt in een twintigpersoonsbed." Ik schrik er niet eens van, probeer het me voor te stellen. Zou dat dan ook met een groot dekbed zijn? En wat als je dan - zoals ik - minimaal twee keer per nacht uitmoet naar de plee?

Het zijn triviale vragen waar werkelijk niemand zich op deze vrijdagmiddag druk om maakt. Wel moet mijn kussen uit de tas en krijgt het een eigen adreskaartje, inclusief mijn telefoonnummer. Natuurlijk vertelt niemand waarom, maar ik voorzie taferelen.