Een diepgeworteld wantrouwen jegens religieuze strekkingen en metaforen zorgde bij het debuut, Robbers & Cowards, voor de nodige beroering rond het Amerikaanse viertal Cold War Kids. Enkele kritische recensies waren zelfs geheel gestoeld op de vraag of religie en geloofwaardige indierock wel samen kunnen gaan. Het verleidde de band – waarvan drie leden ooit op het Bible Institute in Los Angeles zaten -  tot de sussende woorden: “We definitely don’t want to be a Christian band.” Gelukkig, de weerloze kinderen kregen hun ingenomen iPods weer terug en ook de radio kon weer aan. Het gevaar was geweken.

De opwinding tekent de tegenstrijdige opvattingen binnen de alternatieve muziekcultuur. Met enerzijds kritiek op een zogenaamd gebrek aan engagement in hedendaagse popmuziek. Anderzijds een absoluut wantrouwen jegens polarisatie, pretentie en alles dat zou kunnen duiden op een visie of boodschap. Want was niet lang geleden besloten dat artiesten niet moeten denken dat ze macht en een opiniërende rol hebben? Cold War Kids hebben maling aan dit adagium en tarten ook op hun tweede album - ironisch genoeg - zij die denken de waarheid in pacht te hebben.

Op Robbers & Cowards zette zanger Nathan Willett de luisteraar regelmatig op het verkeerde been. Door ideeën uit het brein van fictieve personages te laten vloeien, ontstond de vraag of hij die (ver)oordelende teksten nu zelf omarmt, of dat ze aan de fictieve figuren moeten worden toegeschreven. Op opvolger Loyalty to Loyalty verschuilt de band zich minder nadrukkelijk achter personages. Veel meer duidelijkheid over de intenties geeft dit echter niet. De dertien nummers luisteren als scènes uit films van David Lynch, Richard Kelly of Julio Medem; het blijft vaak onduidelijk of nummers uit devotie of twijfel zijn ontstaan; of er fictieve verhalen worden verteld of stelling is genomen.

Uiteindelijk geeft de band In het slotnummer Cryptomnesia een aanwijzing voor de theorie dat Cold War Kids zo nu en dan een tekstueel spel speelt. Cryptomnesia is de wetenschappelijke term voor het fenomeen waarbij iemand een bepaalde gedachte of uitspraak zelf verzonnen heeft, terwijl het onbewust elders is opgepikt. Dit vormt een brug naar de zang en muziek van het debuut. Op Robbers & Cowards werd nog wel eens bewust of onbewust ‘geleend’ bij onder andere Jeff Buckley, Tom Waits, Jack White en Spoon. Ook duidelijke parallellen met landgenoten als Tapes 'n Tapes, Clap Your Hands Say Yeah en Silversun Pickups gaf het beeld van een beweging, maar maakte de band minder herkenbaar. Echter op Loyalty to Loyalty klinkt de band zelfverzekerd, coherent en eigen. De energie en warmte van de geroemde liveshows is ditmaal beter behouden gebleven dan op het debuut. De vele soul en blues invloeden in zang en piano vormen geen overdrijving of goedkoop sentiment, maar geven de band een rauw en uniek geluid. Daarnaast krijgen de gitaren en drums regelmatig de ruimte om te soleren en excelleren.

De uptempo nummers als de single Something Is Not Right With Me en het indrukwekkende Dreams Old Men Dream geven wat licht en lucht. Maar met onderwerpen als huiselijk geweld, zelfmoord, financiële onafhankelijkheid, family values, materialisme en ouderdom is Loyalty to Loyalty allerminst licht verteerbaar. Wie, gewapend met maagtabletten en voldoende zitvlees, het album de tijd geeft, zal alleen maar meer ontdekken en waarderen in Loyalty to Loyalty. Waar Nathan Willett zichzelf en het publiek nog de grootste dienst mee bewijst, is het tonen van de twijfel en zwakte. Want de intensiteit en intimiteit imponeert pas echt nu het niet gepaard gaat met verbeten en richtingloos overschreeuwen. Cold War Kids biedt je een volwaardige plek in een hartelijke en zeer hechte familie. Een familie waar, tussen de regels door, ongelofelijk veel mis mee is. Gelukkig wel.

Beluister Cold War Kids - Loyalty to Loyalty nog enkele dagen op de Luisterpaal.