Je zou het misschien niet zeggen maar The Verve bestaat uit grappenmakers. Met een clevere woordspeling maken ze met de albumtitel Forth meteen een statement. Het is de vierde plaat (Fourth) maar hier moet toch echt ‘vooruit’ worden gelezen. Vooruit met die geit? Waarschijnlijk moeten we het lezen als de uiterst bescheiden verklaring van Ashcroft en co. dat ze met dit album een nieuwe stap zetten en niet terugkijken. Vernieuwend zijn ze toch niet. Forth is een uiterst doordachte en geïnspireerde aanvulling op de rijke historie van een band met een verhaal. Of het nu voor de centen is of zoals ze zelf zeggen: “for the joy of Music”, de tweede reünie van The Verve is een geslaagde. Forth is Album van de Week.

The Verve doet geen moeite om een verleden (en heden?) van drugs, drank en ruzies te verdoezelen. Wat anders moeten we denken bij songtitels als: Judas, Numbness, I See Houses of Valium Skies. Het levert een droney en beeldend album op dat vol staat met lange, geleidelijk groeiende nummers. Een grote rol is weggelegd voor gitarist Nick McCabe. Die, toevallig genoeg, bovengenoemde nummers draagt met sterke gitaarpartijen en een prachtige solo in Numbness. Beter dan met deze oude Coca Cola-commercial kan het gevoel bij de rustige nummers niet worden omschreven.

Maar Forth kent ook dreiging. Het kan haast niet anders dan dat de voordurende spanningen tussen de bandleden hier aan hebben bijgedragen. Bij wrijving komt nu eenmaal warmte vrij. De eerste en zeer geslaagde single Love Is Noise is een voorbeeld hiervan. Maar vooral in Noise Epic en Columbo huist veel spanning en energie. De eerste telt wel 8:14 min, maar had geen seconde korter gehoeven. Een tergend trage opbouw leidt je via snerpende noise richting een prekerige praatzang om na zes minuten te exploderen in een muur van woorden, gitaren en knallende drums van Peter Salisbury. “I GOT SPIRIT, SHE MADE ME FEEL IT,” krijst Ashcroft. Om te eindigen met “Wake up, wake up, wake up.” Columbo is een wonderwel geslaagde poging om inderdaad ‘vooruit’ te gaan. Een Radiohead-achtige intro (met een basloop die door Colin Greenwood bedacht had kunnen zijn) verwordt tot een denderende potentiële festivalfavoriet. Halverwege remt de trein bruusk en maakt een ‘remix’ van de eerste helft het nummer helemaal af.

Het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat er na Forth nog een derde revelatie in zit voor The Verve. Zo gaat Richard Ashcroft naast met de band ook weer gewoon solo optreden. Op twee paarden wedden lijkt op dit moment geen verstandige keuze. Maar misschien is het ook wel prima zo. Een afscheid op een nieuw hoogtepunt. Want dat is Forth zeker.