Het is een regenachtige dag in februari en vroeg. In de lobby van het Amsterdamse Lloyd Hotel is het wachten op twee tweeëntwintigjarige Britten. Miles Kane is de minst bekende van de twee en een kwartier te vroeg uitgecheckt. Alex Turner is inmiddels een rockidool en tien minuten te laat. Er blijft nog vijftien minuten interviewtijd met The Last Shadow Puppets over. De bandnaam is pas enkele dagen definitief. De albumhoes is bijna af en de heren hebben de week ervoor in Rusland doorgebracht voor de opnamen van de eerste clip. The Age Of The Understatement is tevens ook de naam van het album. Miles en Alex zijn er nog niet helemaal uit wat het betekent. “We merken wel dat het op steeds meer van toepassing wordt. Een aanwijzing dat het een goede albumtitel is.” Miles lacht.

De eerste zeven minuten worden gevuld met yoghurt en muesli, gemurmel, ontwaakpraat en meer gemurmel. Arctic Monkeys frontman Turner zal nooit een fijne prater worden. Als een vraag al twinkelingen in zijn ogen teweegbrengt, verzandt het antwoord vaak in een hak-op-de-tak-woordenbrij zonder duidelijk punt. Zou het dan toch een genie zijn? Iemand die tijdens een interview twee hits componeert en het boodschappenlijstje voor die avond schrijft? De moderne Tolstoj, zoals Britse collega’s hem zagen na het Arctic Monkeys debuut? Nog zeven minuten en dan staat de volgende interviewafspraak klaar.

Miles Kane praat een stuk gemakkelijker. Even onverstaanbaar, maar samenhangend en grappig. Als frontman van The Rascals moet zijn faam nog groeien, in The Last Shadow Puppets heeft hij in Alex zijn gelijke gevonden. Soms kijkt hij halverwege een antwoord nog naar zijn onderuitgezakte vriend voor een knikje of een aanvulling. Alex lijkt het wel best te vinden. Alsof hij met Miles niet alleen een muzikale sparringpartner, maar ook een goed woordvoerder heeft gevonden. Een mooi stel is het in ieder geval. Alleen de verschillende accenten verraden het ontbreken van een bloedband.

“We zouden eigenlijk best een goede musical kunnen maken.” Miles ziet het voorgestelde idee wel zitten. “Met lekker veel overdaad en zoetsappigheid.” Alex lacht. Hij ziet wel wat in die overdaad: “Daar moesten we bij de opnamen van deze plaat namelijk erg mee oppassen. We hebben ons echt ingehouden. Het moest een plaat van ons blijven. Als je te ver gaat met de orkestrale aankleding en productionele tierelantijnen wordt het een parodie. De plaat moest geen pastiche worden.“ Al geeft het duo meteen toe dat het ook graag eens wilde schoppen tegen stereotiepen. “Je kunt wel wachten tot je de dertig ver gepasseerd bent, maar om het nu te doen leek ons veel spannender”, aldus Miles.

De twee jonge Engelse straatschoffies namen op het Franse platteland een klassiek aandoend album op. Vervolgens werden er in London nog eens dikke strijker-, koper- en drumarrangementen onder gelegd. “Bizar, dan zie je 22 man van het grote Metropolitan Orchestra jouw liedje spelen”, glundert Miles. Alex: “…en mag je je er nog mee bemoeien ook.” De heren grinniken. Scott Walkers interpretaties van Jacques Brel nummers vormden een belangrijke inspiratie. We hebben het hier over covers van veertig jaar oud. “We zijn zeer gecharmeerd van de groots opgezette muziek van toen. Deze fascinatie ging zo ver dat we er iets mee moesten doen”, zegt Alex.

Zijn de twee ook nog wel eens gewoon tweeëntwintig of zitten hier twee oude geesten met klassieke idealen en vrome wensen? Miles lacht: “Ha, je zou het bijna denken ja. Joh, dit zijn gewoon twaalf liedjes over een meisje.” Alex: “Niet altijd hetzelfde meisje hoor.” Miles: “Nee, er zat niet één dame tussen ons in. Dat zouden we ook nog wel eens kunnen doen. Alex, zullen we nog een plaat maken?” “We will Miles, we will…”, verklaart Alex op statige toon.