Zeven Nederlandse bands speelden half oktober op het New Yorkse showcasefestival CMJ Music Marathon. Uit dertig Nederlandse inschrijvingen koos het festival voor Malkovich, Adept, C-Mon & Kypski, Aux Raus, De Jeugd van Tegenwoordig, Mr. Wix en Alamo Race Track uit om zich bij Amerikaanse radiozenders, maatschappijen, promotors, boekers en journalisten in de kijker te spelen. Zij worden daarbij ondersteund door MusicXport, dat de helft van de kosten op zich neemt. Met welke instelling gingen de bands naar New York en zijn er zo kort na de terugvlucht al resultaten?

Volgens Robbert Tilli van het Nationaal Popinstituut hangt het succes van de trip af van hoe professioneel de band het aanpakt. Dat zat dit jaar wel goed, denkt hij: “We dwingen de bands dit serieus aan te pakken door ze een eindverslag te laten maken. Als je deze trip als een vakantie voor je band ziet, ben je heel stom bezig. Maar dat komt volgens mij niet voor. Bands als Adept, C-Mon & Kypski en Alamo Race Track waren heel goed bezig.”

Als enige Nederlandse band stond Alamo Race Track geprogrammeerd op een eigen avond tussen Amerikaanse bands. Zanger Ralph Mulder beseft dat zijn band zich in de VS op een spannend moment bevindt. “Onze plaat is er nu een tijdje uit en we staan op de playlist van dertig of veertig collegeradio’s.” Bij de show van ART waren meerdere boekers aanwezig. “Eén van hen was heel positief, maar nu is het afwachten. Ik vind het heel mooi dat we nu zo ver zijn. Het kan nu wel echt gaan gebeuren.”

Dat een showcase zoals op CMJ vooral bedoeld is om contacten op te doen, geldt niet voor Aux Raus, legt Bastiaan Bosma uit. “Wij zijn er niet zo mee bezig geweest. Er spelen duizend bands in vier dagen, dus dan moet je of vooraf heel veel doen of gewoon geluk hebben. We hoorden pas een maand vooraf dat we zouden gaan, dus vonden het te kort dag om van alles te regelen.” Aux Raus is wel in gesprek met wat promotors en kleine labels. “Maar Amerika is niet onze eerste prioriteit.”

De Jeugd Van Tegenwoordig stak ook vooraf geen energie in het regelen van contacten, maar in New York zelf gingen de armen wel uit de mouwen. Pepijn Lanen vertelt: “Het ging allemaal vanzelf. We hebben er gemurdered.” Lanen heeft vooral veel visitekaartjes gekregen, waarmee de bandmanager aan de slag mag. “Ik heb wat dingen uitgedeeld en stoer lopen doen. En ik heb een kaartje van (hiphop-label) Def Jam! Maar eerst gaan we het nieuwe album afmaken, daarna zien we wel verder.”

Gitarist Thomas Sciarone van Malkovich heeft tijdens de avond zelf niet gelet op bobo’s of journalisten. De band heeft al een label in Los Angeles, maar een boeker is nog welkom. “Vooraf was er wel wat contact, we wilden ons in de kijker spelen, maar daar is het niet van gekomen. We hoefden niet heel nodig, maar zo’n kans grijp je natuurlijk met beide handen aan.”

Heel anders is het bij C-Mon & Kypski: “Voor het eerst levert een trip naar Amerika echt succes op. Daar hebben de vorige trips natuurlijk aan meegeholpen; de aanhouder wint.” Simon Akkermans (C-Mon) mag nog niet verklappen wat dat succes precies inhoudt, maar dat hij blij is, mag duidelijk zijn. In tegenstelling tot Aux Raus en De Jeugd, had C-Mon & Kypski vooraf een strijdplan gemaakt. “Het is ontzettend druk, dus moet je heel bewust promotors, boekers en platenmaatschappijen kiezen, die bij de lurven grijpen en mee uit eten nemen. Als wij het niet doen, grijpen anderen ze wel.”

Succesvol contacten leggen tijdens CMJ lijkt dus voornamelijk een kwestie van willen en volhouden. Niet alle Nederlandse acts van dit jaar lijken zich daarvan bewust. Voor hen die met een duidelijk doel en sterk plan in het vliegtuig stappen, is er van alles mogelijk. Voor de anderen is er gratis bier voor en na het optreden. Volgens Tilli is het nog te vroeg voor een echt eindrapport. “Na South by Southwest duurde het ook een half jaar voordat een Fransman aanklopte bij Alamo Race Track waarna ze daar konden doorbreken. Bel over anderhalve maand nog maar eens terug, wanneer de eindverslagen binnen zijn.”