Desoriëntatie, identiteitscrisis, onbeantwoorde liefdes, liefdesverdriet, onbereikbare meisjes. “If this is a rom com (romantische komedie), kill the director” zingt The Wombats zanger Matthew Murphy in het nummer Kill The Director. Maar helaas. Dit is het echte leven. Dit is geen Eastenders, maar de reallife soap Liverpool 90210. Welkom in het leven van de drie twintigers van The Wombats. Met het debuutalbum A Guide To Love, Loss & Desperation levert het trio uit Liverpool het begeleidingsalbum voor de betere puberteit. Geschikt voor jong en oud en daarom album van de week!

Denk alleen niet dat op dit album puberale, precaire, troosteloze jochies begeleidt door weenmuziek te horen zijn. De liefdesdrama’s zijn verwoord in dertien nummers stevige, puntige poprock. Het spelplezier spat er vanaf en ze maken zich niet schuldig aan overdaad. Het enthousiasme waarmee de band de nummers brengt, gebeurt in de juiste dosering. Tussen de rollende, stevige bas- en drumpartijen pakken ze op de juiste tijden de rust. De muziek werkt bovenal zeer aanstekelijk: je wilt meezingen, je wilt er op dansen, je wilt er op springen.

De single Let’s Dance to Joy Division schopte het tot een top 10 hit in Engeland. In het nummer wordt de ironische situatie van blije kinderen in de disco dansend op de tragische nummers van Joy Division bezongen. Het nummer zelf is met diezelfde ironie verweven: een funky bas, halverwege een disco riedel met op de achtergrond een koor met onbevangen kinderen dat meezingt en eindigt met een gekscherende lach. Met Party In A Forest (where’s Laura?) en Little Miss Piepdream neemt de band iets aan gas terug. De gitaren maken plaats voor een synthesizer, mondharmonica en cello.

Wie durft tegenwoordig nog openlijk de liefde te verklaren? En dan niet aan één meisje, maar nee, aan respectievelijk Louise, Laura, en Patricia? Zanger Matthew Murphy doet het schaamteloos. Met zijn, om dan toch in de sfeer te blijven, hartverscheurende stem, stort hij zijn hart uit. Wachtende op wie hem vangt. In het nummer Dr Suzanne Mattox PhO, wordt dokter Suzanne te hulp gevraagd. Misschien heeft zij de pleister voor zijn wonden.

Maar eigenlijk zou het beter zijn als The Wombats nog even de wonden open houden. Ze zijn nu nog jong, de tijd van schooluniformen, prille liefdes zitten nog vers in het geheugen. Maar met de jaren zullen die herinneringen slijten. Terwijl juist, hoe puberaal dit mag klinken, The Wombats die tijd in die kenmerkende bevlogenheid weet te pakken, dat je er haast weer naar terug verlangt. Mocht het nodig zijn voor nog zo’n album, laat The Wombats dan alsjeblieft nog een keer hun puberteit herbeleven. A Guide To Love, Loss en Desperation is een grabbelton van herkenning voor leeftijdsgenoten en nostalgie voor de oudere luisteraars.