Absynthe Minded dient niet verward te worden met de Hollandse variant Absent Minded. De eerste komt namelijk uit België en maakt totaal andere muziek dan de Nederlandse bijna-naamgenoot. Wat de Belgen wel maken vind ik lastig te omschrijven. Het is in mijn oren weinig origineel en verwijst veel naar grotere helden uit het Belgische land, zoals wij laatst bijvoorbeeld een Stef Kamil Carlens op bezoek hadden met zijn Zita Swoon. Deze Absynthe Minded redt het niet qua originaliteit in songs, zang of presentatie waardoor de meerdere goden het glansrijk winnen van deze formatie.

Loney Noir heet het laatste album van Loney, Dear en dat is geen vrolijk stemmend schijfje. De puzzelstukjes vallen niet meteen op hun plaats. De plaat haalde de speler in mijn geval slechts twee keer in en ik was daarom benieuwd of ik het live zou uithouden. Verrast als ik nog steeds ben, was ik meer dan onder de indruk van Emil en zijn kompanen. Wat een prachtige, breekbare sound, gelardeerd met kleine ontploffingen, virtuoze melodieën en falset-gezongen juweeltjes. Loney, Dear heeft de weg naar de speler weer terugveroverd, al krijg ik het nog steeds niet zo warm als afgelopen woensdagavond in Desmet.

Les Anges dan…Voorheen Hulk uit Brussel…Doortrapte rock met een dope-randje. Drie beulen uit de Belgische hoofdstad met een Franse tongval, nu uitgebreid met een Vlaamse dame met veel make-up en een echte stage act. Sandra Hagenaars komt van The Fifty Foot Combo dat niet meer bestaat en sloot zich aan bij de Hulkjes. De naam werd Les Anges en voilà…opnieuw rocken geblazen in een ander jasje en met een jurkje. Het jasje is in zoverre anders dat de band soms wat minder clichématig rock en rollt, maar aan diepte gewonnen heeft. Of dat met Sandra te maken heeft weet ik niet, maar wat is ze een toffe toevoeging, zowel in beeld als in bliepjes, knorrtjes, schreeuwtjes en ander gefluit…Prima bandje, dat Les Anges..Houen zo!.

Gr.

E.